Bogoria Górna to niewielka wiec położona w gminie Zduny w powiecie łowickiem. Park podworski usytuowany jest na skraju miejscowości, przy drodze. Powierzchnia parku wynosi około 4,6 hektara. Aby dotrzeć do parku należy, jadąc od strony Warszawy drogą krajową A2, skręcić na południe przed drogowskazem „Bogoria 1,5”. Następnie trzeba dojechać do skrzyżowania a tam skręcić w prawo. Później dojechać do skrzyżowania z trzema krzyżami (w Bogorii Dolnej) skręcić w lewo i przez cały czas jechać drogą asfaltową następnie skręcić w prawo i tam dojechać do mostka, tuż za nim znajduje się sieć wodociągów, a obok park. Na terenie parku stoi niewielki budynek, niestety w bardzo złym stanie technicznym. Był on niegdyś dworkiem dziedzica. W obecnej chwili, budynek nie ma już ściany zachodniej i północnej. Park sprawia wrażenie opuszczonego i zaniedbanego. Park sąsiaduje od wschodu z siecią wodociągów w Bogorii Górnej, zaś od południowego-zachodu umiejscowiona jest pasieka należąca do mieszkańca miejscowości Sobota w gminie Bielawy.

Historia

Park powstał najprawdopodobniej jeszcze w XIX wieku. Właścicieli parku było wielu. Z informacji, które udało nam się uzyskać byli to kolejno: dziedzic Wokulski, panowie Czubak, Wiechno, Kret, Warzywoda, Wójcik, Jędrachowicz oraz obecny właściciel pan Górecki. W czasie II wojny światowej ówczesnego właściciela parku pana Wokulskiego z niewiadomych przyczyn szukali Niemcy, przed którymi wraz z córką Barbarą uciekał. Po wojnie Wokulski wrócił i krąży legenda, iż podczas połowu ryb utopił się w parkowym stawie. Niedawno, bo około trzy lata temu córka właściciela, Barbara, starała się o odzyskanie posiadłości ziemskiej ojca, lecz nie udało się jej tego uczynić. W latach 70-tych XX wieku park został przejęty przez skarb państwa.

Przyroda

Roślinność w parku jest dość bogata. Występują w nim różne gatunki drzew: dąb szypułkowy, grusza pospolita, robinia akacjowa, kasztanowiec biały, świerk pospolity, kilka gatunków jabłoni, wierzb, lip, klonów, oraz wiązy i topole, a także jeden egzemplarz sosny wierchojańskiej. Wśród krzewów znaleźć można dziki bez, róże, jeżyny. Występują tam również drobne rośliny takie jak fiołki, konwalie oraz różne gatunki traw. Do parku przynależy również mały lasek, w którym przeważają robinie akacjowe i wiązy. Na terenie obiektu naszych zainteresowań znajduje się jeden pomnik przyrody. Jest nim wiekowy dąb, którego obwód na wysokości 120 cm wynosi około 2,3 m. Alejkę otaczają po prawej stronie lipy a po lewej wiązy. W stawie, który znajduje się naprzeciwko dworku rosną pałki wodne. W parku możemy spotkać: lisy, sarny, bażanty, sowy, jeże, nietoperze, krety, wiewiórki, kowaliki, żaby, wróble, sroki. Kilkakrotnie okoliczni mieszkańcy w czasie wiosenno-letnim widzieli żerujące bociany. Park szczególnie ładnie wygląda latem, ze względu na jego bogatą florę. Z naszych obserwacji wynika, że park wyjątkowo wygląda wieczorami, gdyż promienie zachodzącego słońca padają na wodę małego stawiku, z nad którego słychać żabi rechot. Środowisko parkowe niszczone jest przez okolicznych mieszkańców. W lecie na teren parku wyprowadzane jest bydło, które niszczy najmniejsze istoty żywe parku, drobną roślinność i pozostawia po sobie trwały ślad. Również tutejsza młodzież źle wpływa na wciąż pogarszający się stan przyrodniczy nie tylko parku, ale i całej okolicy. Dlatego ludzie, którzy chcąc spędzić mile czas w parku, nie mogą w pełni rozkoszować się jego urokiem i świeżym powietrzem.

Ścieżka

Nasza ścieżka ma tematykę florystyczno-historyczno-faunistyczną, ponieważ występują tam liczne gatunki roślin i zwierząt oraz mieści w sobie zabytki historyczne.
1. Pierwszym punktem naszej ścieżki jest rosnący przy drodze dąb szypułkowy, który w latach 70-tych XX w. wpisany został do rejestru pomników przyrody. Charakteryzuje się on bardzo okazałym pniem i szeroko rozłożystymi konarami.
2. Następnie przemieszczamy się w kierunku zachodnim i za budynkiem skręcamy w lewo. Zatrzymujemy się przy ruinach dawnego dworku, niestety niewiele z niego zostało i wsiąż jest dewastowany, czego dowiedzieliśmy się od tamtejszych mieszkańców. Mieszkał tam niegdyś dziedzic Wokulski wraz ze swoją córką Basią oraz z gosposią.
3. Kolejnym obiektem naszych zainteresowań jest niewielki staw położony naprzeciwko dworku. Staw jest otoczony drzewami, wśród których dominują wierzby. Staw zarośnięty jest roślinnością wodna w tym pałką.
4. Czwartym już punktem wycieczki parku jest początek parkowej alejki, skąd rozpościera się przepiękny widok na aleję. Tutaj też możemy podziwiać różnorodne gatunki drzew, lewej stronie wiązy, a po prawej lipy, w pobliżu rosną również drzewa owocowe, m.in. jabłonie i dzikie grusze.
5 Dalej idąc alejki skręcamy w prawo, wzdłuż ścieżki, po lewej stronie widzimy sterty gałęzi przysypane ziemią, które służą jako wał przeciwpowodziowy, chroniący park przed zalaniem.
6. Idąc cały czas prosto dojdziemy do niewielkiego lasku. Rosną w nim głównie drzewa liściaste, wśród których przeważają robinie akacjowe i wiązy, w lasku napotkamy również sosnę wierchojańską. Podłoże lasku jest faliste, przez co trudniej się po nim chodzi. Tym szóstym a zarazem ostatnim punktem naszej ciekawej ścieżki dydaktycznej zakończymy zwiedzanie parku na Bogorii Górnej.

Uwagi

Parku pozbawiony jest infrastruktury, w pobliżu nie znajduje ma parkingu, boiska, palcu zabaw, czy choćby kilku ławeczek. Silnymi stronami parku jest bogata flora i fauna. Do słabych stron należy stan środowiska i infrastruktura. Środowisko jest bardzo zdegradowane, teren jest zaśmiecony, a dodatkowo wykorzystywany na pastwisko dla bydła. Pierwszą uwagą, którą moglibyśmy się podzielić z instytucją zarządzającą parkiem byłoby to, aby park ogrodzić i zamknąć go dla osób postronnych, aby nikt go dalej nie niszczył. Prosimy również, aby – jeśli jest to możliwe – odnowić dworek i posprzątać obiekt naszych zainteresowań.

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
Gimnazjum w Nowych Zdunach
Nowe Zduny 88
99-440 Zduny
e-mail: gp-zduny@wp.pl
Opiekun grupy:
Renata Kubiak 
Autorzy opisu:
Aleksandra Krajewska, Justyna Wójcik, Monika Żyto - uczennice klasy IIIc.
Współpracujacy nauczyciele:
Podziękowania:
Pan Cezary Dzierżek, Starosta Łowicki – podziękowanie za udostępnienie przez podległy Panu wydział dokumentów dotyczących historii parku w Zduńskiej Dąbrowie. Dokumenty te w znaczący sposób pomogły nam w napisaniu pracy na temat tegoż parku.
Pan Jarosław Kwiatkowski, Wójt Gminy Zduny, serdecznie podziękowania dla pracowników Urzędu Gminy za udostępnienie mapy Zdun. Mapa ta jest jednym z elementów pracy dotyczącej parku w Zduńskiej Dąbrowie i bez niej praca nie byłaby pełna.
Pani Renata Kubiak, nauczycielka biologii w Gimnazjum Publicznym w Nowych Zdunach - serdecznie dziękujemy za opiekę i cenne wskazówki znacznie ułatwiające nam pracę, która bez Pani pomocy nie byłaby właściwie ukierunkowana.
 

Ładowanie danych ...