Gmina Gościno w granicach której znajduje się Ramlewo, położona jest w południowo-wschodniej części powiatu kołobrzeskiego. Ramlewo leży przy drodze krajowej nr 6. Dawny park dworski położony jest w południowo-zachodniej części wsi. Zarząd nad parkiem sprawuje gmina Gościno, siedziba: 78-120 Gościno, ulica IV Dywizji Wojska Polskiego 58.
Powierzchnia parku zajmuje teren około 2,5 ha. Do parku można dojechać w następujący sposób: od drogi krajowej nr 6 Szczecin – Koszalin należy wjechać do wsi Ramlewo. Przez wieś prowadzi droga około 1 km. Park znajduje się na końcu wsi po lewej stronie drogi. Jedynym budynkiem znajdującym się na terenie parku jest ujęcie wody dla mieszkańców tej miejscowości. Na początku lat siedemdziesiątych XX w. na terenie parku znajdował się pałac,
dzisiaj pozostały po nim oraz po zabudowaniach dworskich tylko ruiny.
Park jest wpisany do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Koszalinie nr Kl. IV. 5340/66/78 z dnia 22 czerwca 1978 roku. Nr rejestru – 1037.

Historia

Historia parku w Ramlewie Górnym jak i parku w Ramlewie Dolnym powiązana jest z historią wsi Ramlewo.
Ramlewo było w średniowieczu ramlewskim lennem rodziny Rahmel, która dała temu miejscu nazwę. Była to rodzina szlachecka o nieznanym pochodzeniu.
W XIII wieku pojawia się Erbertus Ramel, najpierw w Lassem. Jego wnuk Johannes Ramelow (1267 – 1303) zaliczał się do szlachetniejszych wasali Pomorza, Neumarku i Księstwa Rugii. Był on założycielem zamku w Ramlewie. Zamek Ramlewski nie mógł długo pozostać w posiadaniu rodu Rahmel, ponieważ 3.03.1322 roku książęta Otto I i Warcisław IV zeznali, iż wszystkie dobra i zamek w Ramlewie stanowiące lenno rodu, muszą być zwrócone biskupom kamieńskim z powodu „excessus”, których dopuścili się wcześniejsi wasale. Brugemann donosi w kronikach, że zamek dostał się w ręce rodziny Adebahr. Około 1530 roku Caspar Adebahr był ostatnim właścicielem Ramlewa ze swojego rodu. Majątek po nim zmienił właścicieli poprzez zaślubiny jego córki Scholastyki (Sofii) z Jakobem von Guntersberg, który był członkiem rodu von Blankenburg. Ród ten, z małymi przerwami, władał posiadłością Ramlewo przez kilka wieków. W 1804 roku Ramlewo znajdowało się w posiadaniu lejtnanta Carla Leopolda von Blankenburg, jednak wskutek francuskiej okupacji popadło w ruinę tak, że dokonano licytacji zamku. Nowym właścicielem został ekonom Pophal. Po jego śmierci posiadaczami byli jego zięciowie, Kannenberg i Neitzke. W 1845 roku zamek kupił Wilhelm Fluge i podzielił posiadłość w 1848 roku na Ramlewo Górne i Ramlewo Dolne. Sam Wilhelm Fluge wraz z rodziną gospodarował w posiadłości „Dolnej”, natomiast posiadłość „Górną” ofiarował swojemu zięciowi Aleksandrowi Andrae. Później syn Wilhelma Fluge otrzymał od swojego szwagra posiadłość „Górną”, po tym, jak Aleksander Andrae nabył inny majątek – Rymań. W 1874 roku posiadłość „Górną” kupił von Knobelsdorff-Brenkenhoff swojemu drugiemu synowi Helmutowi. Ramlewo Dolne w 1870 roku przejmuje w posiadanie rotmistrz Hans Reichel, który sprzedał majątek Ramlewo Dolne rodzinie Flanennberg, ta rodzina dokonała sprzedaży posiadłości Wilhelmowi Diler, który w tym majątku gospodarował do 1945 roku. Natomiast posiadłość Ramlewo Górne do zakończenia II wojny światowej pozostawało w rękach rodziny von Knobelsdorff-Brenkenhoff. Z listu Aleksandra Andrae do swojej narzeczonej wynika, że założycielami parku w Ramlewie Górnym i Ramlewie Dolnym była rodzina Wilhelma Fluge, czyli parki istnieją co najmniej od 1845 roku.
Wydarzenia historyczne na miarę kraju czy regionu, nie miały miejsca w tym parku. Po zakończeniu II wojny światowej w nieistniejącym obecnie pałacu mieściła się siedziba kierownictwa Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Pałac także był mieszkaniem dla wielu rodzin pracowników miejscowego PGR. Park w Ramlewie Górnym częściowo został wykarczowany pod przydomowe ogrody warzywne. Owoce z sadu , który stanowił część parku, zbierane były przez wszystkich pracowników zakładu.
Park w Ramlewie Górnym obecnie nie spełnia żadnych funkcji. Jedynie jest obiektem o charakterze poznawczym dla młodych ekologów i przyrodników. Spełnia również funkcje dydaktyczne. Młodzież uczy się rozpoznawać poszczególne gatunki roślin.

Przyroda

Roślinność występująca w parku w zdecydowanej większości jest pospolitą, spotykaną wszędzie. Występują tu również osobliwości przyrodnicze, bardzo rzadkie nawet w skali kraju. Na uwagę zasługuje drzewo o liściach złożonych – bożodrzew (Ailanthus glandulosa). Obwód pnia na wysokości pierśnicy wynosi 296 cm. Drzewo to pochodzi z Chin. W Polsce można je spotkać tylko w uprawie parkowej. Występuje w kilku parkach, ale ten w Ramlewie Górnym prawdopodobnie jest największy w kraju.
Na uwagę zasługują rosnące tu dwa wiązy polne (Ulmus minor). W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w województwie zachodniopomorskim wszystkie wiązy zarażone zostały wirusem, co doprowadziło do powolnego ich usychania , w efekcie należało je powycinać. Wiązy w tym parku oparły się chorobie i rosną w bardzo dobrej kondycji. Obwód na wysokości pierśnicy wynosi 335 cm, drugiego 275 cm. W pewnym miejscu uwagę przyciąga grupa grabów pospolitych (Carpinus betulus). Z układu pni tych drzew można wywnioskować, że przed kilkudziesięciu laty stanowiły część żywopłotu. W parku rośnie kilka topoli białych (Populus alba) oraz grupa akcji (Robinia pseudoacacia). Z drzew iglastych występują świerki oraz daglezje. Pozostałe drzewa to jesiony, jawory, klony oraz roślinność krzewiasta. Na terenie tego parku występują cztery drzewa, które są pomnikami przyrody. Dwa wspomniane wyżej wiązy zostały nimi na mocy Uchwały Rady Gminy w Gościnie Nr XIX/138/04 z dnia 30 września 2004 roku w sprawie objęcia ochroną prawną drzew i głazów narzutowych uznanych za pomniki przyrody, publikacja – Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego Nr 83 z 2004 roku, poz. 1483. Bożodrzew, klon pospolity (Acer platanoides) oraz orzech czarny (Juglans nigra) zostały ustanowione pomnikami przyrody Uchwałą Rady Gminy w Gościnie Nr XL/271/06 z dnia 29 czerwca 2006 roku w sprawie ustanowienia pomników przyrody. Publikacja – Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego Nr 90 z 2006 roku, poz. 1659. Wspomniany orzech czarny znajduje się poza obrębem parku, po drugiej stronie drogi w zagłębieniu polodowcowym.

Ścieżka

Ścieżki dydaktyczne oznaczone w parku nie istnieją. Te zaznaczone na schemacie stanowią miejsca, które w czasie rajdów przyrodniczych są przystankami w celu omówienia walorów przyrodniczych określonego elementu przyrody ożywionej. Duże zainteresowanie młodzieży wzbudza jeden z wiązów, pod korzeniami jego znajduje się jaskinia, do której może wejść jednocześnie kilka osób. Ciekawy przystanek wyznacza również bożodrzew. Na pewnej wysokości pnia mieści się dziupla, w której mieszkają sowy. Młodzież pod drzewem znajduje wypluwki, analizując je, dowiaduje się, co stanowi główny jadłospis tych drapieżnych ptaków.
W parku nie występują żadne elementy infrastruktury. Słabą stroną tego parku jest jego zakrzaczenie, teren nie jest zagospodarowany. Silną stroną jest występowanie rzadko spotykanych elementów przyrody ożywionej.
Wójt gminy Gościno kilka razy występował o środki na zagospodarowaniu tego parku, lecz zawsze znajdowano pilniejsze potrzeby. Szkoda.

Bibliografia

Kościelny Stanisław, Sękowski Bolesław, Drzewa i krzewy – klucze do oznaczania, Warszawa 1971
Rostański Krzysztof, Rostański Krzysztof, Marek, Atlas i klucz drzewa i krzewy, Krzeszowice 1999
Szafer Władysław (red), Ochrona przyrodniczego środowiska człowieka, Warszawa 1976
Manfred Vollack, Das Kolberger Land, Husum 1999
Ślaski Kazimierz, Dzieje Ziemi Kołobrzeskiej do czasów jej germanizacji, Toruń 1948
Dokumentacja parków zabytkowych, Urząd Gminy w Gościnie
Dzienniki Urzędowe Województwa Zachodniopomorskiego

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
Szkoła Podstawowa im. Marii Konopnickiej w Robuniu
78-120 Gościno
Opiekun grupy:
Andrzej Tuszyński 
Autorzy opisu:
uczniowie klasy IV w roku szkolnym 2007/2008, członkowie Koła Młodych Przyrodników – Adrianna Zalewska, Agnieszka Zarzycka, Olga Gudalewicz, Martyna Kmieć, Malwina Krystyniak, Natalia Grudkowska, Jagoda Kondziołka, Justyna Mańkowska, Wojciech Kaliński, Mateusz Janowski, Radosław Majewski, Sebastian Łękawski.
Współpracujacy nauczyciele:
Współpracujący nauczyciele: mgr Witold Juszczak – nauczyciel języka niemieckiego oraz mgr Kamila Tuszyńska – tłumaczenie z tekstów napisanych w języku niemieckim, mgr Mirosław Piesik – obróbka starych fotografii.
Podziękowania:
Serdecznie dziękujemy panom: inż. Wacławowi Chatkiewiczowi, inspektorowi w Urzędzie Gminy w Gościnie oraz mgr. inż. Marianowi Sieradzkiemu wójtowi gminy Gościno za udostępnienie materiałów i pomoc merytoryczną, Mirosławowi Sokołowskiemu za możliwość zwiedzania zespołu pałacowo – parkowego i wykonania fotografii.

Ładowanie danych ...