Właścicielem całego zespołu dworsko-pałacowo-parkowego w Witaszycach jest obecnie Pan Tomasz Klauza mieszkający aktualnie w Pałacu Witaszyce. Posiada on zamiłowania historyczne a zwłaszcza dotyczące epoki Napoleona Bonapartego. Jest również miłośnikiem przyrody a także członkiem Polskiego Towarzystwa Chirurgów Drzew. Park znajduje się w centralnej części Witaszyc (Gmina Jarocin) i jest położony w sąsiedztwie drogi krajowej S-11. Ogólna powierzchnia parku wraz z elementami przyległymi wynosi 5,5 ha. Natomiast zadrzewiona (zawierająca starodrzew) i użytkowana część parkowa wynosi 3,7 ha.
Park zawierający starodrzew, przez który przechodzi ul. Słupska (brukowana wykonana z kamienia polnego tzw. kocie łby) jest umownie podzielony na dwie części. Naprzeciwko „starego dworu” wybudowanego w drugiej połowie XVIII wieku przez Gorzeńskich, znajduje się mniejsza część parku. Brak tutaj wewnętrznych ścieżek komunikacyjnych z uwagi na wcześniejsze zaniedbania oraz przygotowania terenu do prac renowacyjnych. Natomiast większa część zadrzewionego parku jest skupiona wokół pałacu neobarokowego wybudowanego w roku 1899 przez Willy Dülong. W tej części odtworzono wszystkie drogi i ścieżki tworzące gęstą sieć komunikacyjną. Umożliwiają one swobodne poruszanie się po parku oraz jego zwiedzanie. Droga wjazdowa prowadzi od strony drogi krajowej S-11, zaś wszystkie ścieżki na wzór gwiazdy rozchodzą się od pałacu (zarówno elewacji frontowej jak i ogrodowej). Są one połączone ścieżkami biegnącymi wzdłuż ogrodzeń oraz przy ładnie urządzonym oczku wodnym w północno-zachodniej części parku. Czynione są zabiegi celem wykonania zdjęcia lotniczego całego układu komunikacyjnego wraz z obiektami.
Na terenie parku znajdują się obecnie dwa najważniejsze budynki. Pierwszy z nich z nich to wspomniany „stary dwór” z drugiej połowy XVIII wieku oraz neobarokowy pałac z roku 1899. Poza granicami parku znajduje się dawna oficyna dworska (obecnie urząd pocztowy), dawna remiza strażacka oraz pozostałości szklarni.
Dwór późnobarokowy pamięta jeszcze Wielkopolskę przedrozbiorową i został prawdopodobnie wybudowany przez Franciszka Gorzeńskiego, który kupił majątek od Stanisława Koszutskiego. Następnie majątek ten podzielił i przekazał go swoim synom: Tymoteuszowi, Tomaszowi, Makaremu, Feliksowi i Niceforowi. To właśnie w „starym dworze” miało ważne wydarzenie dla historii naszego kraju, gdyż w dniu 17 kwietnia 1848 roku za czasów Michała Gorzeńskiego (ostatniego właściciela Witaszyc z rodu Gorzeńskich) w okresie Powstania Poznańskiego doszło do ratyfikacji „Konwencji Jarosławieckiej”. W latach dwudziestych XX wieku w dworze przez kilka mieszkał znany artysta rzeźbiarz Jakub Juszczyk, którego gościli hrabiowie Bnińscy. W styczniu 1945 roku krótko przebywali w dworze oficerowie radzieccy wyzwalający Ziemię Jarocińską z pod okupacji hitlerowskiej. Od 17 września 2006 roku w odrestaurowanym dworze znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Wojen Napoleońskich urządzone przez Pana Tomasza Klauzę. Muzeum to ściąga wielu turystów i pasjonatów historii.
Natomiast pałac neobarokowy znajdujący się w centralnej części większej zadrzewionej części parkowej został wybudowany w roku 1899 według projektu architekta Ludwika Otte mieszkającego w Gross Lichterfelde koło Berlina. Właścicielem majątku Witaszyce był Willy Dülong pochodzący z francusko-niemieckiej rodziny. Pałac był kilkakrotnie przebudowany i przechodził różne historie swojego losu. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku w pałacu znajdował się Oddział Krajowego Instytutu Włókien Naturalnych w Poznaniu oraz biblioteka publiczna. Następnie pałac zaczął upadać. Odzyskał on dawną świetność dzięki wysiłkom obecnego właściciela Pana Tomasza Klauzy. W dniu 1 października 2000 roku w odrestaurowanym pałacu odbyły się główne uroczystości 650-lecia Witaszyc. Obecnie w obiekcie znajdują się przepiękne pokoje gościnne, restauracja, bar oraz elegancko urządzone sale balowe. Pałac jest miejscem pobytu wielu gości oraz delegacji zagranicznych. Swoją siedzibę ma tutaj również Stowarzyszenie na Rzecz Witaszyc założone w 2002 roku. Ponadto w pałacu oraz w parku odbywają się zajęcia pozalekcyjne z przyrody oraz historii uczniów naszej szkoły.
Wcześniej na terenie parku znajdowała się oranżeria oraz wewnętrzne ogrodzenie wykonane z metalowej siatki. W wyniku podjętych prac renowacyjnych parku i pałacu całkowicie rozebrano mocno zniszczoną oranżerię w 1999 roku oraz szpecące i niefunkcjonalne ogrodzenie wewnętrzne.
Obecne budynki zarówno pałac jak i dwór w wyniku renowacji znajdują się w bardzo dobrym stanie i służą obecnemu właścicielowi oraz społeczeństwu.

Historia

Historia założenia parkowego jest nierozerwalnie związana z wsią. Witaszyce to jedna z największych wsi uprzemysłowionych w Polsce, leżąca 5 km na południowy wschód od Jarocina przy trasie drogi krajowej S-11 oraz linii kolejowej Poznań-Katowice. Liczy ona obecnie ponad 4 tysiące mieszkańców. Odkryte ślady osadnictwa na starej żwirowni w okolicach Witaszyc sięgają okresu brązu IV do V wieku przed naszą erą. Natomiast pisana historia miejscowości rozpoczyna się w roku 1350, kiedy to Witaszyce (pierwotnie Witasicze) są pierwszy raz wzmiankowane w dokumencie króla Kazimierza Wielkiego zwalniającego od wszelkich ciężarów dobra biskupów poznańskich. Zaś nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od pruskiego imienia Witasz. Tutaj bowiem schronienie znajdowali pierwsi osadnicy pruscy chroniący się przed naporem krzyżackim. W roku 1755 Franciszek Gorzeński nabył majątek Witaszyce i przyczynił się następnie do wybudowania „starego dworu” oraz utworzenia założenia parkowego, którego ślady pozostały aż do dnia dzisiejszego. W dalszej kolejności majątek ten przekazał swoim synom. W dniu 23 stycznia 1793 roku w wyniku podpisania traktatu II rozbioru Polski (już tylko formalnie) Witaszyce znalazły się w zaborze pruskim. Miejscowość była w posiadaniu Nicefora Gorzeńskiego. W listopadzie 1806 roku do Wielkopolski wkroczyły legiony polskie wraz z wojskami francuskimi. Witaszyce zostały zajęte przez wojska gen. Józefa Zajączka, który gościł w Jarocinie a następnie przez Witaszyce podążał w kierunku Pleszewa. W latach 1808 – 1810 wybudowano kościół klasycystyczny pod wezwaniem Świętej Trójcy. Fundatorem był Tymoteusz Gorzeński, współwłaściciel Witaszyc – arcybiskup poznański (późniejszy prymas Polski). W dniu 17 kwietnia 1848 roku za czasów Michała Gorzeńskiego (ostatniego właściciela Witaszyc z rodu Gorzeńskich) w „starym dworze” w okresie Powstania Poznańskiego doszło do ratyfikacji „Konwencji Jarosławieckiej”. Regulowała ona wielkość siły zbrojnej po stronie polskiej. Układ podpisali Ludwik Mierosławski i Franciszek Żychliński oraz pruski generał Willisen. Około 1850 roku z kościoła p.w. Św. Trójcy w Witaszycach do Potarzycy przewieziono obraz Matki Boskiej Witaskiej Wspomożycielki Wiernych. Pojawiły się na ten temat liczne pisane podania i legendy, które uzupełniły już istniejące podania dotyczące dworu i Witaszyc. Proboszczem parafii był ks. Kazimierz Barwicki. W roku 1861 majątek Witaszyce wykupił niemiecki pułkownik Karol von Voss. Nasilił się wówczas proces germanizacji a trzy lata później nazwę miejscowości Witaszyce zamieniono na Witaschütz. W dniu 31 lipca 1890 roku właścicielem majątku został Willy Dülong, który wybudował w roku 1899 istniejący do dzisiaj pałac oraz poszerzył założenie parkowe. Zmieniono również usytuowanie budynków gospodarczych przenosząc je ze wschodniej strony dworu na północną część po stronie parku. W latach 1896-1897 odbywał się słynny proces witaszycki w sprawie germanizacji. Proboszczem parafii był ksiądz Szadziński. Dnia 22 października 1897 ruszyła pierwsza kampania cukrownicza w Witaszycach. W roku 1898 w istniejącej oficynie dworskiej utworzono Urząd Pocztowy w Witaszycach. Wcześniejsza agencja pocztowa mieściła się w „starym dworze” w jednej izbie. Jak już wspomniano w 1899 roku wybudowano pałac neobarokowy według projektu architekta Ludwika Otte
Około roku 1900 uruchomiono przemysłową kolejkę wąskotorową dla cegielni działającej już na pełnym rozruchu od roku 1892. Szlak prowadził od zakładu przy ul. Kolejowej do kopalni gliny, piasku i żwiru na Jagiełce. Staraniem władz pruskich oraz właścicieli majątku (również Witaszyc) w dniu 1 listopada 1902. Uruchomiony został pierwszy odcinek Jarocińskiej Wąskotorowej Kolei Powiatowej w Witaszycach wiodący od Witaszyc przez Twardów, Suchą i Przybysław do Komorza wraz z odgałęzieniem z Suchej do Robakowa (na moście granica prusko-rosyjska). W roku 1911 powstała Ochotnicza Straż Pożarna w Witaszycach, która w latach następnych dobrze zapisała się w historii miejscowości Remiza strażacka mieściła się w jednym zabudowań gospodarskich przy granicy parku. Kolejnymi Właścicielami Witaszyc byli von Ohnesorge. W roku 1921 poprzez małżeństwo Konrada z Bnina Bnińskiego z Pauliną von Ohnesorge majątek stał się własnością rodziny Bnińskich. W czasie okupacji niemieckiej majątkiem zarządzało SS. W roku 1945 majątek przeszedł na własność państwa. Paulina Eleonora z von Ohnesorge z Bnina Bnińska wraz z córką Joanną zamieszkała na Florydzie (USA). Zmarła w wieku 102 lat, a jej prochy w sierpniu 2000 roku zostały pochowane w kwaterze rodzinnej na „nowym cmentarzu” w Witaszycach. W latach 1976-1990 majątkiem zarządzał i prowadził doświadczenia (w pałacu) Zakład Doświadczalny Krajowego Instytutu Włókien Naturalnych w Poznaniu. Dwór został przeznaczony na mieszkania i zasiedlony przez kilka rodzin. W latach następnych ze względu na spadek inwestowania spowodowany brakiem funduszy, dwór, pałac i park zaczęły popadać w niełaskę. Próbowano w pałacu stworzyć usługi hotelarsko-gastronomiczne (Hotel „Wit” i Restauracja „Wega”). W roku 1999 dwór, pałac i park zostały kupione przez Tomasza Klauzę pochodzącego z Pleszewa a obecnie mieszkającego w Witaszycach. Biblioteka publiczna została przeniesiona do Pawilonu Handlowego GS Jarocin. Nowy właściciel odrestaurował dwór, pałac oraz część parkową przyległą do pałacu. W dniu 1 października 2000 roku w pałacu odbyły się główne uroczystości 650-lecia Witaszyc. Na swoje miejsce powróciła również figura Joanny wykonana z piaskowca przez Jakuba Juszczyka. Urządzono parking oraz usytuowano liczne ławki przy alejkach spacerowych. Nadal trwają intensywne prace renowacyjne pozostałej części parkowej oraz otoczenia „starego dworu”.
Obecnie dwór, pałac i park są wizytówką miejscowości oraz właściciela. Pełnią one funkcje reprezentacyjne i w całości podlegają systemowi monitoringu i bezpieczeństwa. We dworze znajduje się przepięknie urządzone, jedyne w Polsce, Muzeum Wojen Napoleońskich. Po uprzednim zgłoszeniu jest ono udostępnione za opłatą dla zwiedzających. Obiekt stanowi doskonałą lekcję historii i jest wykorzystywany również w celach dydaktycznych na spotkaniach i zajęciach pozalekcyjnych. Pałac całkowicie odrestaurowany i elegancko urządzony jest miejscem hotelowym i gastronomicznym. Odbywają się w nim liczne imprezy oraz prestiżowe konferencje. Możliwe jest również wynajęcie obiektu na organizacje imprez rodzinnych. Dzięki uprzejmości Pana Tomasza Klauzy do pałacu przychodzą członkowie Szkolnego Koła Ligi Ochrony Przyrody oraz Szkolnego Klubu Europejskiego „Radość” Szkoły Podstawowej w Witaszycach. Na terenie parku przy sprzyjającej pogodzie odbywają się liczne spotkania oraz imprezy towarzyskie. Park jest odwiedzany przez uczniów oraz nauczycieli w ramach międzyprzedmiotowej wycieczki dydaktycznej oraz na spotkaniach Ligi Ochrony Przyrody. W ciągu dnia park jest udostępniony dla zwiedzających. Bez ograniczenia można korzystać z baru i restauracji pałacowej chroniąc się przed upałami i troskami życia codziennego.

Przyroda

W parku występuje wiele gatunków i odmian drzew i krzewów, poniżej prezentujemy najbardzie wartościowe z nich – drzewa objęte ochroną pomnikową. Opis pomników przyrody z terenu parku na podstawie pracy konkursowej Moniki Maćkowiak.
Grab pospolity w części zachodniej Parku Witaszyce.
Obwód pnia 215 cm, średnica rzutu korony 560 cm, szacunek wysokości 18 m.
Inne uwagi: brak uszkodzenia korzeni, widoczne ślady obłamywania się pojedynczych gałęzi, uszkodzenie pnia nie występuje, widoczne lekkie pochylanie się drzewa, uszkodzenia mechaniczne nie występują, w koronie występują pojedyncze suche gałęzie, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 548.
Jesion wyniosły w północno-zachodniej części Parku Witaszyce.
Jest to najokazalszy jesion rosnący w Witaszycach. Obwód pnia 380 cm, średnica rzutu korony 1.200 cm, szacunek wysokości około 20 m.
Inne uwagi: uszkodzenia korzeni nie występują, pień zdrowy i silny, należy dokonać prześwietlenia sąsiednich drzew przeszkadzających, brak suchych gałęzi w koronie, uszkodzenia mechaniczne nie występują, na powierzchni kory brak śladów żerowania, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 545.
Jesion wyniosły po stronie północno-zachodniej Pałacu Witaszyce
Obwód pnia 326 cm, średnica rzutu korony 900 cm, szacunek wysokości 32 m.
Inne uwagi: uszkodzenia korzeni nie występują, pień silny i wydłużony o wysokiej koronie, uszkodzenia kory nie występują, brak śladów żerowania, całkowity brak suchych gałęzi chociaż widoczne są ślady usuwania, uszkodzenia mechaniczne nie występują, widoczna silnie skorodowana tabliczka „Pomnik Przyrody”, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 544.
Klon polny w zachodniej części parku.
Obwód pnia 205 cm, średnica rzutu korony 600 cm, szacunek wysokości 18 - 20 m.
Inne uwagi: brak uszkodzenia korzeni, drzewo uszkodzone w 10%, widoczne wypróchnienie pnia po stronie północnej, kora uszkodzona w około 30%, szacunek suchych gałęzi około 15%, uszkodzenia mechaniczne nie występują, na powierzchni kory drobne ślady żerowania, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 547.
Klon zwyczajny odmiany czerwonolistnej po stronie zachodniej Pałacu Witaszyce (zaplecze kuchenne).
Obwód pnia 280 cm, średnica rzutu korony 1.200 cm, szacunek wysokości 27 m.
Inne uwagi: brak uszkodzenia korzeni, brak widocznych uszkodzeń pnia, brak uszkodzeń kory, drzewo wykazujące lekkie pochylenie, brak suchych gałęzi, uszkodzenia mechaniczne nie występują, brak śladów żerowania, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 546.
Jesion pensylwański przy głównej bramie wjazdowej.
Obwód pnia 371 cm, średnica rzutu korony 1.000 cm, szacunek wysokości 15 m.
Inne uwagi: uszkodzenia korzeni nie występują, brak uszkodzenia pnia, brak widocznego uszkodzenia kory, szacunek suchych gałęzi około 15%, uszkodzenia mechaniczne nie występują, widoczne powolne usychanie najbardziej pochylonej części korony od strony południowej, brak widocznych śladów żerowania, całkowicie skorodowana tabliczka „Pomnik Przyrody”, brak numeru ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu.
Miłorząb japoński we wschodniej mniejszej części Parku Witaszyce (naprzeciwko lewego narożnika elewacji frontowej „starego dworu”) przy ul. Słupskiej.
Drzewo tworzące strzelistą dwójkę na wysokości 2,5 m. Obwód pnia 172 cm, średnica rzutu korony 500 cm, szacunek wysokości 18 m.
Inne uwagi: uszkodzenia korzeni nie występują, widoczne duże guzy na dolnej części pnia, uszkodzenie kory nie występuje, na koronie pojawiają się drobne suche gałęzie około 5%, uszkodzenia mechaniczne nie występują, brak jest widocznych śladów żerowania, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 549.
Platan klonolistny po stronie południowej granicy parku w sąsiedztwie Alei Wolności (droga krajowa S-11).
Dominujące w parku potężne drzewo tworzące dwójkę na wysokości 2 metrów od podstawy pnia. Obwód pnia 690 cm, średnica rzutu korony 2.500 cm, szacunek wysokości 28 m.
Inne uwagi: uszkodzenia korzeni nie występują, korona drzewa znacznie wystaje w kierunku drogi S-11 i góruje nad chodnikiem, uszkodzenia kory nie występują, wypróchnienie nie występuje, suche gałęzie nie występują, uszkodzenia mechaniczne nie występują, na powierzchni kory brak śladów żerowania, drzewo jest efektownie podświetlane, nr ewidencji byłego Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu 543.

Ścieżka

Aby przybliżyć wartości przyrodnicze parku i pokazać niektóre elementy dendrologiczne, zaproponujemy krótki spacer. Wchodząc nieco zarośnięta ścieżką od strony elewacji frontowej „starego dworu” do mniejszej części parkowej po stronie południowo-wschodniej zauważymy dorodny okaz miłorzębu japońskiego, który jest obecnie uznany za pomnik przyrody. W jego sąsiedztwie spotkamy również kasztanowce zwyczajne, klony zwyczajne. Przy murowanym ogrodzeniu stanowiącego południową granicę tej mniejszej części parku, spotkamy pojedyncze topole białe i robinie akacjowe. Za ogrodzeniem w zakolu, już przy chodniku drogi S-11 znajduje się figurka Matki Bożej umieszczona na murowanej kolumnie. Wchodząc bramą parkową od strony brukowanej ul. Słupskiej zauważymy ciągnącą się aleję grabową. Aleja ta ciągnie się wzdłuż ogrodzenia parkowego w kierunku północnym, a potem skręca pod katem prostym w stronę zachodnią. W okresie upałów stanowi ona doskonałe schronienie dla spacerowiczów. Spoglądając w lewo w kierunku elewacji ogrodowej pałacu można zauważyć trzy osiemdziesięcioletnie dęby szypułkowe oraz pojedyncze dorodne lipy szerokolistne i drobnolistne o różnym okresie zakwitania. W wolnej przestrzeni pomiędzy aleją grabową a ogrodzeniem wykonanym z metalowej siatki rośnie śnieguliczka biała, tawuła oraz forsycja. Idąc dalej w kierunku zachodnim aleją grabową, po lewej stronie od elewacji ogrodowej pałacu w sąsiedztwie rozległej polany można spotkać dorodne kasztanowce zwyczajne, dorodne klony zwyczajne oraz pojedyncze lipy drobnolistne i jesiony wyniosłe (jeden z nich jest pomnikiem przyrody). W kierunku południowo-wschodnim od polany są widoczne są również pojedyncze okazy sosny wejmutki, które powoli usychają ze względu na poważne obniżenie się poziomu wód gruntowych. Większość stosunkowo młodszych drzew pochodzi z lat dwudziestych XX wieku, kiedy za czasów Bnińskich dokonywano kolejnego przekształcenia założenia parkowego w sąsiedztwie pałacu. Przechodząc alejką spacerową w kierunku elewacji frontowej (tuż obok obecnego zaplecza kuchennego) a następnie w kierunku południowo-wschodnim (widoczny budynek urzędu pocztowego) łatwo zauważymy kolony zwyczajne, pojedyncze kasztanowce, krzewy śnieguliczki i tawuły oraz przepiękny okaz platana klonolistnego tworzącego na wysokości 2 metrów charakterystyczną dwupienną dwójkę. Drzewo to jest również pomnikiem przyrody. Platan ten można również podziwiać przechodząc chodnikiem przy drodze S-11 w kierunku poczty oraz ul Słupskiej. Szczególnego uroku nabiera również drzewo w różnych porach roku podczas silnego sztucznego oświetlenia przez reflektory. Zresztą wprowadzone dodatkowe oświetlenie w innych częściach parku poprawia warunki bezpieczeństwa oraz nadaje szczególnego wyrazu parkowej scenerii. Przechodząc wewnętrzną ścieżką wzdłuż klombu a następnie ogrodzenia trafimy na wspaniałą kolekcje posadzonych różnobarwnych różaneczników robiących niesamowite wrażenie na obserwatorze. Spoglądając w prawą stronę w kierunku elewacji frontowej pałacu zauważymy przepięknie urządzony klomb kwiatowy (soliter) oraz inne dorodne drzewa jak np. żywotnik, klony zwyczajne. Jeden z klonów zwyczajnych odmiany czerwonolistnej znajdujący się w pobliżu lewego narożnika elewacji frontowej pałacu jest uznany za pomnik przyrody. Idąc od strony tego dębu w kierunku północno-zachodnim trafimy na dwa okazy pomnikowe jesionu wyniosłego oraz przepięknie urządzone oczko wodne z otaczająca kolekcją różnorodnych krzewów i bylin wraz ze skupinami kosaćca syberyjskiego i żółtego oraz pałki wodnej. Przechodząc ścieżką w kierunku zachodnim w sąsiedztwie przyległego spichlerza trafimy na najdorodniejszy okaz jesionu wyniosłego, piękny klon polny, krepy grab pospolity, które również są pomnikami przyrody. Wśród innych drzew w tym samym miejscu zauważymy trzy osiemdziesięcioletnie dęby szypułkowe, osiemdziesięcioletnie graby pospolite, klony polne, klony zwyczajne, pojedyncze lipy drobnolistne i trzy młode buki zwyczajne odmiany czerwonolistnej a także kilka robinii akacjowych. Idąc ukośną ścieżką spacerową wśród krzewów możemy na chwilę odpocząć na jednej z wielu elegancko wykonanych ławek. Tutaj możemy spojrzeć na klony zwyczajne oraz graby pospolite oraz posadzone młodziutkie brzozy zwisłopędowe, jałowce i żywotniki zachodnie. Następnie udajemy się w kierunku drogi dojazdowej do pałacu prowadzącej od strony wejścia głównego przy drodze krajowej S-11. Po prawej stronie zauważmy pochylony pomnikowy jesion pensylwański (już od dzieciństwa ulubione drzewo hrabiny Bnińskiej) opleciony przez bluszcz pospolity, a po lewej stronie drzewiastą formę cisa pospolitego (pretendującego do uznania za pomnik przyrody) oraz magnolię. W zachodniej części parku oś kompozycyjną tworzy aleja lipowa utworzona z okazów lipy drobnolistnej i szerokolistnej. Uroku dodają trzy prawie stuletnie dęby szypułkowe i klony zwyczajne znajdujące się przy dawnej szklarni ogrodu warzywnego już poza granicami obecnego parku.

Bibliografia

Bajda Leszek, Witaszyce 1350-2000, Witaszyce 2000
Bajda Leszek, Park w Witaszycach, Gazeta Jarocińska Nr 5(69) /1992, Jarocin 1992
Bajda Leszek, „Witaszyce dla środowiska”, Przyroda Polska Nr 8/2000, Warszawa 2000
Jajor Jan, Cukrownia i Rafineria „Witaszyce” 1897 – 1997, Witaszyce 1997 rok,
Maćkowiak Monika, Pomniki Przyrody Witaszyc – praca konkursowa na VII Wielodyscyplinowy Konkurs Ekologiczny „Moje Środowisko”, Witaszyce 2004
Waszak Mieczysław, Witaszyce dawniej i dziś, Witaszyce 2007
Rejestr pomników przyrody na terenie Gminy Jarocin według stanu na rok 1999, archiwum Urzędu Miejskiego w Jarocinie
Mapa ewidencyjna gruntów w Witaszycach według stanu na rok 2006, Starostwo Powiatowe w Jarocinie
Pocztówki z Muzeum Regionalnego w Jarocinie sprzed roku 1914, dotyczące parku i pałacu w Witaszycach

Uwagi

Pałac Witaszyce stanowi miejsce, w którym można spędzić niezapomniane chwile. Stylowo odnowione wnętrza tworzą niesamowitą atmosferę i nawiązują do dawnej historii Wielkopolski i Ziemi Jarocińskiej. Elegancko jest urządzone zaplecze sanitarne i gastronomiczne oraz hotelarskie. Obecnie w pomieszczeniach pałacu organizowane są spotkania, uroczystości rodzinne i inne przyjęcia oraz znaczące imprezy kulturalne. Na miejscu znajduje się 190 miejsc w salach restauracyjnych, 50 miejsc noclegowych oraz kuchnia serwująca doskonałe potrawy. Pałac Witaszyce stanowi doskonałą bazę wypadową do zwiedzenia najpiękniejszych miejsc południowej Wielkopolski.
W dworze znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Wojen Napoleońskich Witaszyce. Jest to jedno z niewielu pięknie wyposażonych muzeów napoleońskich na świecie prezentujące epokę przez pryzmat miniatur wojskowych ze szczególnym uwzględnieniem roli Polaków w tamtych czasach. Ze szczególna pieczołowitością odtworzono plan całej bitwy pod Waterloo.
Na terenie parku znajdują się liczne ścieżki komunikacyjne i spacerowe oraz ławki dla zwiedzających. Szczególnie pięknie i nastrojowo wygląda oczko wodne z karpiami w otoczeniu różnobarwnej roślinności.
Przy wjeździe do pałacu znajdują się wygodne parkingi oraz podjazd wysypane drobnymi granitowymi kamykami.
Silne strony całego zespołu:
- dogodne położenie komunikacyjne,
- duże znaczenie dla historii Polski i regionu,
- elegancko odnowiony dwór, pałac oraz większa część parku wokół pałacu,
- interesujące pomniki przyrody,
- różnorodne drzewa i krzewy,
- na bieżąco utrzymywana i pielęgnowana zieleń,
- eleganckie oświetlenie i monitorowanie obiektów,
- urozmaicenie krajobrazu Witaszyc i wizytówka miejscowości,
- ładnie urządzone muzeum,
- gościnność obecnego właściciela,
- przydatność obiektu do realizacji szkolnych zajęć dydaktycznych (w czasie lekcji i pozalekcyjnych),
- przepięknie urządzone oczko wodne i jego otoczenie,
- możliwość organizowania imprez w pałacu oraz imprez plenerowych.
Słabe strony zespołu:
- widoczny spadek wód gruntowych,
- usychanie pojedynczych starych drzew,
- mniejsza część parku naprzeciwko „starego dworu” wymaga renowacji,
- pomniki przyrody wymagają dokładniejszego oznakowania i wyeksponowania,
- brak dokładnego oznakowania obiektów parkowych (drogowskazy) i planu zwiedzania.
.Postulaty i zalecenia dla osoby zarządzającej parkiem.
Właściciel obiektów podejmuje działania renowacyjne z dużym poświęceniem i zamiłowaniem przy maksymalnym zaangażowaniu środków własnych. Wszystkie uwagi są przyjmowane życzliwie i w miarę możliwości odwrotnie realizowane. Jest prośba, aby podjąć działania w celu umieszczenia przy drzewach tabliczek z nazwami gatunkowych drzew w języku łacińskim, polskim i w miarę możliwości niemieckim.

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
Szkoła Podstawowa im. por. Mieczysława Kalinowskiego w Witaszycach
ul. Szkolna 1a
63-230  Witaszyce gm. Jarocin
e-mail: spwit220@poczta.onet.pl
Opiekun grupy:
Leszek Bajda 
Autorzy opisu:
Patryk Kowańdy, Piotr Ekert, Szymon Kolanowski, Patryk Kaczmarek, Dominika Żurek, Natalia Walczak, Monika Maćkowiak, Sebastian Florczak, Dawid Pisarski, Marcin Maćkowiak, Paweł Krawiec, Zuzanna Florczyk, Paulina Kłopocka, Anna Szczot, Weronika Goździela, Łukasz Wyduba, Monika Hajdrowska, Joanna Ratajczak, Monika Potarzycka, Weronika Król, Miłosz Nowicki, Dominik Banaszak, Natalia Antczak, Agnieszka Szczepańska, Weronika Szymczak, Sandra Szymczak, Marta Hoderna.
Współpracujacy nauczyciele:
Kamila Pera – nauczyciel języka polskiego i historii, Bogumiła Tauchert – nauczyciel języka polskiego, Beata Borowczyk – nauczyciel plastyki i muzyki, Krzysztof Śmigielski – nauczyciel informatyki, Eugenia Krawczyk – Gałka – nauczyciel nauczania zintegrowanego.
Podziękowania:
- Pan Tomasz Klauza właściciel opisywanych obiektów za życzliwość oraz współpracę ze szkołą,
- Urząd Miejski w Jarocinie za udostępnienie informacji o pomnikach przyrody w Gminie Jarocin,
- Starostwo Powiatowe w Jarocinie Wydział Geodezji i Kartografii z udostępnienie wyrysu granic parku i działek,
- Muzeum Regionalne w Jarocinie za życzliwość i udostępnienie materiałów archiwalnych,
- Pan Ryszard Jacek Dyrektor Szkoły Podstawowej w Witaszycach za życzliwość i popieranie działań w zakresie opisu parku,
- Pan Krzysztof Śmigielski za życzliwość, skanowanie oraz drukowanie materiałów niniejszego opracowania.

Ładowanie danych ...