Park Miejski im. Wojciecha Biechońskiego znajduje się w Gorlicach, mieście położonym we wschodniej części województwa małopolskiego, w dolinie rzek Ropy i Sękówki. Zajmuje sporą powierzchnię, bo aż 20 ha terenu położonego w widłach rzek Ropy i Sękówki, a dokładniej, usytuowany jest na prawym brzegu rzeki Ropy.

Teren parku od północy przechodzi w park leśny, usytuowany na stokach Góry Parkowej, od wschodniej strony graniczy z potokiem wpadającym do rzeki Ropy, a na zachodnim krańcu z boiskiem sportowym. Wzniesienie zwane Górą Parkową osiąga 350 m wysokości i opada stromą skarpą, ozdobioną licznymi skalnymi urwiskami oraz porośniętą wielowiekowymi drzewami, ku dolinie. Park usytuowany jest w odległości około 500m na południowy wschód od zabudowy centrum miasta.

Władzę nad nim sprawuje Urząd Miasta w Gorlicach. Od strony obwodnicy prowadzi do niego, wiszący nad rzeką Ropą, linowy most zwany “ławą”, wybudowany w 1956 roku. Obok parku znajduje się bezpłatny parking.

Park wyposażony jest w funkcjonalną sieć węższych i szerszych alejek spacerowych, pokrytych masą asfaltową, przy których znajdują się ławki oraz liczne kosze na śmieci. Obszar zieleńca przecina też wiele ścieżek spacerowych. W parku urządzono plac zabaw, który, niedawno odnowiony, uprzyjemnia pobyt w parku dzieciom. Jest tu zjeżdżalnia, dwa zespoły huśtawek, pierwszy przeznaczony dla młodszych, a drugi dla starszych dzieci. W centrum placu zabaw stoi czteroosobowa karuzela. Dla osób lubiących czynnie spędzać czas przewidziano ścieżkę zdrowia. Tereny zielone parku ozdobione są rabatami kwiatowymi, które są dobrze utrzymane oraz skupiskami krzewów liściastych wymagającymi koniecznych prac pielęgnacyjnych. Przy wejściu znajduje się obelisk z popiersiem założyciela parku – Wojciecha Biechońskiego, wzniesiony w 1973 roku według projektu J. Krauzego oraz pomnik Kazimierza Pułaskiego – przywódcy konfederatów barskich, przypominający jego pobyt na ziemi gorlickiej. W części centralnej znajduje się pawilon z Restauracją Parkową. W odległości kilkunastu metrów od pawilonu jest pomnik Niepodległości z rzeźbą Orła Białego – symbolu Polski Niepodległej oraz płaskorzeźbą Juliusza Słowackiego z 1919 roku dłuta I. O. Kaniewicza. Pomnik ten został odsłonięty w 110 rocznicę urodzin wieszcza. Czwarty pomnik – dwa przytulone niedźwiadki – to rzeźba zakochanych. Bo przecież park jest miejscem spotkań tych, których dosięgła strzała Amora. Mieszkańcy Gorlic i okolic mogą uczestniczyć w różnych imprezach np.: letnich festynach, dniach Gorlic organizowanych na świeżym powietrzu, a odbywających się przy wybudowanej i przeznaczonej do tego celu estradzie w centralnej części parku. Opuszczając park mostkiem nad kąpieliskiem rzeki Sękówki, mijamy stadion sportowy, krytą pływalnię “Fala” oraz odkryty basen, lodowisko i halę sportową, zaprojektowana przez Wojciecha Zabłockiego.

W parku znajduje się ścieżka dydaktyczno-przyrodnicza z opisami flory, fauny i geologii terenu umieszczonymi na dużych tablicach w języku polskim i niemieckim.

Obszar jest zagospodarowany i utrzymany w sposób prawidłowy, oszczędny w wystroju, mający na uwadze względy finansowe. Występujące tu zespoły roślin są utrzymane w niezłym stanie zdrowotnym i urozmaiconej kompozycji krajobrazowej.

Historia

Park miejski założony został w 1887 roku przez Wojciecha Biechońskiego i nazwany jego imieniem. Jest to nie tylko kompleks pełen drzew liściastych i iglastych, miejsce wypoczynkowo-rekreacyjne, ale może być również miejscem ciekawej i niekonwencjonalnej lekcji historii, zadumy nad dziejami i losami naszego miasta - Gorlic. Na szczególną uwagę zasługuje pomnik Wojciecha Biechońskiego (1839–1926), ministra w Rządzie Narodowym powstania styczniowego, przypominający to tragiczne wydarzenie, ale również okres burmistrzowania tego wielkiego Polaka, który rozpoczął kanalizację Gorlic, założył pierwsze przedszkole, przyczynił się do wybudowania szpitala powszechnego oraz założył park miejski, któremu dziś patronuje. Był to człowiek, który szczególnie doceniał znaczenie rekreacji, zwłaszcza dla dzieci i młodzieży. Długo zastanawiał się nad możliwością wykorzystania Lasku Sokolskiego, odwiedzanego przez mieszkańców Gorlic pomimo niezadowolenia właściciela. Postanowił go kupić, odpowiednio urządzić i przeznaczyć do użytkowania mieszkańcom w sposób, jaki sam sobie wyobrażał. Nie wszyscy radni popierali tę inicjatywę. Na sesji Rady w dniu 26 marca 1900 roku, po długich dyskusjach, dokonano głosowania. Liczba głosów za i przeciw była równa. Zaskoczył radnych oświadczając, że jego głos jest decydujący i skoro on jest za odkupieniem Lasku Sokolskiego, taka decyzja zostanie wprowadzona w życie. Z chwilą odkupienia lasku, rozpoczął urządzanie parku.

Przyroda

W parku występują bezpośrednio ze sobą połączone dwa rodzaje terenów zielonych, różniących się szatą roślinną. Pierwszy, występujący na wzniesieniu Góry Parkowej, jest zespołem roślin makroskopowo zbliżonym do lasu, drugi zaś, położony u podnóża wzniesienia, na płaskim terenie doliny Ropy, typowo urządzonym parkiem miejskim.
W skład występującego tu zespołu leśnego Góry Parkowej wchodzą drzewa, tworzące zwarte zespoły, rzadsze kępy bądź występujące w rozmieszczeniu jednostkowym. W całym drzewostanie na terenie parku przeważają gatunki iglaste, których przedstawiciele liczą ok. 60–80 lat. Pojedynczo spotykane są okazy drzew znacznie starszych zarówno liściastych jak i iglastych. Gatunkami drzew dominującymi tutaj są:
- Jodła pospolita (Abies alba)
- Sosna zwyczajna (Pinus silvestris)
- Świerk pospolity (Picea abies)

Posuwając się w kierunku zachodnim można zaobserwować zwiększenie procentowego udziału takich drzew jak:
- Brzoza brodawkowata (Betula pendula)
- Klon jawor (Acer pseudoplatanus)
- Klon zwyczajny (Acer platanoides)
- Buk zwyczajny (Fagus silvatica)
- Modrzew europejski (Larix decidua)
- Lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos)

Sporadycznie spotkać tu można:
- Grab zwyczajny (Carpinus betulus)
- Olszę czarną (Alnus glutinosa)
- Lipę drobnolistną (Tilia cordata)
- Kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum)
- Topolę białą (Populus alba)
- Robinię akacjową (Robinia pseudoacacia)
- Tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera)
- Miłorząb japoński (Ginkgo biloba)
- Katalpę pospolitą (Catalpa bignonioides)
- Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum)
- Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis)
- Sumak octowiec (Rhus typhina)

Z niskich drzew i krzewów na terenie parku występują:
- Jarząb pospolity (jarzębina) (Sorbus aucuparia)
- Trzmielina zwyczajna (Euonymus europaeus)
- Leszczyna pospolita (Corylus avellana)
- Bez czarny (Sambucus nigra)
- Śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus)
- Magnolia pośrednia (Magnolia xsoulangiana)

W części centralnej szczególny zachwyt budzą występujące tu iglaste krzewy: tuje, cisy, jałowce. Na terenie parku występuje też kilka rabat kwiatowych, ładnie utrzymanych oraz krzewy liściaste. Obszar parku wzdłuż rzeki Ropy porastają zarośla i wikliny. Park upiększają rośliny zielne, a wśród nich najczęściej spotykane przebiśniegi, sasanki, niezapominajki, stokrotki, kopytnik i wiele innych. Na klombach, które przykuwają uwagę pięknem kolorów, spotykamy: bratki, szałwię, stokrotki, lilie, róże, astry, nagietki, petunie, aksamitki i różne gatunki skalniaków.

W miejscach, gdzie drzew jest niewiele, gleba jest porośnięta jeżyną, maliną, bzami oraz różnymi gatunkami traw. Na stromych skarpach stoku północnego występują miejscami niewielkie, uruchomione erozją osuwiska skalne, odsłaniające uwarstwione poprzecznie skały.

Świat zwierzęcy reprezentowany jest przez liczne ssaki: łasice, kuny, jeże, zające, wiewiórki i inne małe gryzonie. Wśród płazów na uwagę zasługują: salamandry plamiste, żaby, ropuchy, wśród gazów natomiast - jaszczurki, zaskrońce. Również bogaty jest świat owadów, z których najczęściej spotykane to: mrówki, muchy, osy, pszczoły, bąki, trzmiele, ważki, jętki, świerszcze, chrząszcze (biegacz skórzasty, chrabąszcz majowy, biedronki i wiele innych), motyle (pazie, rusałki, bielinki, motyle nocne czyli ćmy i wiele innych).

Pobyt w parku umila śpiew ptaków, wśród których spotykamy: kosy, szpaki, dzięcioły, sroki, sikorki, pliszki, zięby, wrony, wróble, słowiki, kukułki, jaskółki, dudki, gile, zięby, zimorodki, skowronki, puszczyka. Spacerując nad rzeką, zauważyć można pływające kaczki.

Ścieżka

1. Popiersie Wojciecha Biechońskiego.
Wchodząc do parku od ulicy Parkowej przez most wiszący nad rzeka Ropą, warto zwrócić uwagę na pomnik z popiersiem założyciela parku – Wojciecha Biechońskiego, burmistrza Gorlic w latach 1887-1926 oraz stojący w otoczeniu dwóch dorodnych agaw pomnik Kazimierza Pułaskiego, przywódcy konfederatów barskich, przypominający jego pobyt na Ziemi Gorlickiej. Na prawo od pomnika W. Biechońskiego, znajduje się niewielki plac, otoczony ławeczkami i rabatami, którego atrakcją jest pomnik dwóch obejmujących się misiów (rzeźba zakochanych), przy którym chętnie bawią się dzieci. Nie trzeba być miłośnikiem przyrody, aby poddać się urokowi tego miejsca i podziwiać bogatą szatę roślinną, wśród której uwagę przykuwają: magnolia (najpiękniejsza ze znanych magnolii o okazałych kwiatach i długich liściach opadających na zimę), forsycje, dęby, klony, brzozy, świerki. Zaś z roślin zielnych: podagrycznik pospolity, rzeżucha łąkowa, koniczyna biała, mniszek pospolity, stokrotka pospolita, turzyca rzadkokłosa, fiołek psi, babka zwyczajna, zawilce, babka lancetowata, śledziennica skrętolistna, kokoryczka wielokwiatowa i wiele innych. Z tego miejsca rozchodzi się wiele alejek parkowych. Kierując się jedną z nich na lewo od pomnika misiów, dochodzimy do restauracji Parkowej (obecnie nieczynnej) i placu zabaw.

2. Pomnik Słowackiego
Podążając alejką na lewo od restauracji dochodzimy do pomnika sławnego polskiego poety Juliusza Słowackiego. Przed nim stoi pełen kwiatów klomb a na nim: margaretki, maciejka, piwonie, bratki, irysy. Idąc dalej, po lewej stronie widzimy polanę z ławkami, gdzie chętnie przebywają i relaksują się mieszkańcy miasta. To miejsce jest stworzone także dla miłośników sportu, obok znajdują się bowiem urządzenia do ćwiczeń gimnastycznych. Wśród traw na polanie naszą uwagę zwracają złotożółte kwiaty jaskrów ostrych, fiołki leśne o sercowatych i karbowanych liściach oraz zgiętej ku dołowi ostrodze, liczne stokrotki zwyczajne, ostróżeczka polna, której ciemnoniebieskie kwiaty zebrane są w luźne grona, zawilce gajowe, mniszki lekarskie i różne gatunki traw. Wśród drzew otaczających polanę dominują: sosna karłowata, świerk, dąb, jesion wyniosły- drzewo o parasolowatej koronie, złożonych nieparzystopierzastych liściach i owocach – skrzydlakach, klon pospolity, o gęstej jajowatej koronie i długich 5-klapowych, ciemnozielonych liściach, którego twarde, ale elastyczne drewno, stosuje się do wyrobu mebli i galanterii drewnianej, liczne jodły, o stożkowatych koronach oraz gładkiej jasnoszarej korze smukłych pni, modrzew europejski, lubiący dobrze nasłonecznione stanowiska i żyzne podłoże. Modrzew posiada czerwonobrązowe, trwałe drewno, o cennych właściwościach i wszechstronnym zastosowaniu. Jak wiemy, jest jedynym naszym iglastym drzewem, zrzucającym delikatne, jasnozielone, zebrane po 30-40 w pędach igły na zimę.

3. Zielony Zaułek
Stąd roztacza się piękny widok na panoramę miasta Gorlice. Góra Parkowa staje się coraz bardziej stroma i niebezpieczna. Przed nami widnieje skarpa z bogatą ściółką utworzoną z liści, kory drzew, opadłych gałęzi oraz wystającymi spod ziemi grubymi korzeniami drzew. W oddali płynąca rzeka Ropa, przesłonięta koronami drzew. Wprawny obserwator przyrody zauważy w runie leśnym mchy: mech płonnik, gajnik lśniący, rokietnik cyprysowaty, merzyk fałdowany oraz paprocie: orlicę pospolitą, narecznicę samczą i skrzyp leśny. W warstwie drzew wysokich: jodły, modrzewie, dąb szypułkowy - swobodnie rosnące drzewo, o grubych konarach i rozłożystej koronie. Jego liście są skórzaste, nagie, o lekko szarozielonym odcieniu. Klon jawor ma szeroką i nieregularną koronę, rośnie szybko, ale jest krótkowieczny. Jego kruche gałęzie są często łamane przez wiatry lub śnieg. Spotykamy tu również sosny o stożkowatej i smukłej koronie. Pień sosny przebiega (?) prosto, a dorosłe drzewa dosięgają 40 m. Igły w pęczkach po dwie, spłaszczone, sztywne, ciemnozielone i spiczaste. Drewno żywiczne, zawiera dużo sęków, jest lekkie i elastyczne, trwałe, nawet w wodzie. Z rozkładu żywicy powstają terpentyna i kalafonia, stosowane w przemyśle chemicznym. Dzięki długim i mocnym korzeniom drzewa potrafią się oprzeć nawet bardzo silnym wichurom. W koronach drzew i na ziemi bawią się rude wiewiórki. Można tu usłyszeć całe bogactwo ptasich śpiewów: szpaków, kosów, kowalików, dzięciołów a także innych.

4. Świerkowo-lipowy raj
Z punktu trzeciego przechodzimy wydeptaną ścieżką do “Świerkowo-lipowego raju”. Przez drzewa i zarośla widać kilka zamieszkanych gospodarstw. Po obu stronach tej ścieżki rośnie wiele świerków pospolitych (Picea abies), zarówno starych i okazałych, jak i młodych samosiewek. Nad naszymi głowami rozpościerają się korony wysokich lip, pomiędzy którymi pną się w górę zasadzone młode siewki. Gdzieniegdzie rosną brzozy, pod którymi swobodnie leżą stare liście, tworzące grubą warstwę ściółki leśnej. Charakterystyczne dla tego miejsca jest sitowie leśne, potocznie zwane trawą oraz niecierpki drobnokwiatowe o szklistej łodydze i jajowatych dużych liściach i kremowożółtych drobnych kwiatach.
Dochodząc do ”schodków” utworzonych z korzeni drzew, widzimy kompleks lipowy, świerki pospolite oraz młode klony. Schodząc w dół i trzymając się niebieskiej barierki, kierujemy się na południowy-zachód i po raz drugi zauważamy na ścieżce korzenie drzew, tworzące ”schodki”. Po lewej stronie stanowisko zawilców gajowych, nad którymi rozpościerają się towarzyszące nam od początku tej ścieżki, korony lip, świerków oraz młodych klonów. Idąc dalej, widzimy olbrzymią skarpę, a poniżej niebieski mostek, pod którym płynie niemal wyschnięty strumyk, zasypany liśćmi i gałęziami. Gdzieniegdzie zauważamy orlicę pospolitą (paproć), piękne zawilce i klony. Po lewej stronie, w oddali widać wielkie drzewo, którego korzenie utworzyły wnękę, przypominającą jamę. Poniżej tego drzewa dostrzegamy olbrzymi głaz w kształcie kuli, leżący pośrodku wyschniętego strumienia, porośnięty mchem i zawilcami. Pod mostkiem schodzi w dół długie koryto wyrzeźbione przez strumyk, ale teraz pokryte jedynie liśćmi, paprociami i pniami ściętych drzew. Kierując się na wschód, po lewej stronie można zauważyć orlice i pięciornik kurze ziele, rosnące wśród młodych lip i klonów. Podążając w dół ścieżką mijamy kolejny mostek zabezpieczony szarymi barierkami, pod którym płynie płytki strumyk, a jego brzegi pokrywają białe zawilce, pnie, paprocie i młode klony zwyczajne. Schodząc z mostka widzimy sitowie leśne, liczne mchy oraz koniczynę i obficie rosnącą śledziennicę skrętolistną.

5. “Kościelisko”
Idąc dalej wzdłuż czerwono złotych barierek, zauważamy znajdującą się na skarpie jaskinię. Legenda głosi, że dawno temu stał na niej kościół. Pewnego dnia starsza kobieta niosła na gorlicki targ koguta; ten wyrwał się jej z rąk i uciekając wpadł do podziemi kościoła, skąd nie było go jak wyciągnąć. Rozżalona kobieta rzuciła zaklęcie, aby ten kościół zapadł się pod ziemię. Od tego czasu, kto przyłoży ucho do groty, słyszy odgłos dzwoniących dzwonów. Dlatego ta skała nazywa się “ Kościelisko”. Po tym zdarzeniu jeszcze kilkakrotnie dzieci mieszkające w pobliżu widziały na “ Kościelisku” kropielnicę obrośniętą mchem.
Sama skała jest bardzo ciekawa, gdyż opleciona jest grubymi i szeroko rozłożonymi korzeniami brzóz brodawkowatych i dębów szypułkowych. Poniżej, na małej skarpie rosną sosny pospolite. Z tego miejsca rozciąga się przepiękny widok na większą część parku.

6. Przy magazynie przeciwpożarowym
Teren przy magazynie porastają zarówno drzewa liściaste jak i iglaste: buk zwyczajny, topola biała, dąb szypułkowy, brzoza brodawkowata, sosna zwyczajna, świerk pospolity, modrzew europejski. Z obydwu stron alejki spacerowej rośnie żywopłot. Spotkać tu można rośliny zielne takie jak: stokrotka pospolita, mniszek lekarski, koniczyna biała oraz wiele gatunków traw. Wśród drzew można wsłuchać się w śpiew ptaków, a do najczęściej spotykanych należą szpaki, sikorki, wróble. Przechodząc dalej, mijamy utworzony przez osoby zajmujące się pracami porządkowymi w parku, klomb. W tym miejscu zauważamy wiele niemalże oswojonych wiewiórek, które biegają na polanie lub przeskakują z drzewa na drzewo.

7. Ścieżka zdrowia przy rzece
Idąc dalej dochodzimy do ścieżki zdrowia, będącej również trasą spacerowo-rowerową. Po jej lewej stronie płynie rzeka Sękówka wyznaczająca południową granicę parku. Tablice z instrukcjami do ćwiczeń są niestety w większości zniszczone. Pomalowane na zielono kosze na śmieci doskonale komponują się z otoczeniem i przypominają o zachowaniu porządku. Postawione wzdłuż ścieżki lampy znajdują się na niewielkim wzniesieniu porośniętym ubogą roślinnością zielną i mchami. Rośliny zielne wchodzące w skład tego siedliska to: mniszek lekarski, pokrzywa zwyczajna, barszcz zwyczajny, koniczyna biała, stokrotka pospolita, wiechlina łąkowa, koniczyna różowa, a drzewa, które warto wymienić to: orzech włoski, klon i lipa.

8. Plac zabaw.
Trzymając się naszej trasy, mijamy most prowadzący do obiektów OSiR i dochodzimy do odnowionego i ogrodzonego placu zabaw dla dzieci, wokół którego (w trosce o bezpieczeństwo najmłodszych) ustawiono ławeczki. Drzewa, które tu występują, to przede wszystkim wierzby płaczące, lipy oraz leszczyna. Obok placu zabaw znajduje się dawny pawilon sportowy LKS Pogórze. Budynek ten wygląda na opuszczony jest zaniedbany, bardzo zniszczony przez miejscową młodzież, która pomazała go farbą w sprayu i szpeci wizerunek parku.
Do wszystkich tych miejsc doprowadzają nas asfaltowe ścieżki. W tej części parku występuje bogata fauna, najbardziej zauważalne są wiewiórki, które sprytnie przeskakują z gałęzi na gałąź. O wiele rzadziej spotykać można tu jeże. Pobyt w tym miejscu umila śpiew ptaków.

Bibliografia

Broda Bolesław, Mowszowicz Jakub, Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych, Warszawa 1985
Dziubina Roman, Spacerkiem po Gorlicach, folder przygotowany przy współpracy Wydziału Promocji i Rozwoju Gospodarczego Urzędu Miejskiego w Gorlicach, Białe Błota 2006
Kłos Stanisław, Gorlice i okolice, Warszawa 1976
Kormanek Mieczysław, Sylwetka Wojciecha Biechońskiego, “Kwartalnik Gorlicki”, 2005, Nr 31, str. 46-47
Kremer Bruno, Drzewa liściaste i iglaste, Wrocław 1996
Mowszowicz Jakub, Przewodnik do oznaczania drzew i krzewów krajowych i aklimatyzowanych, Warszawa 1979
Pan T., Park im. W. Biechońskiego, “Gazeta Gorlicka”, 1992, Nr 4, str. 5
Piecuch Andrzej, Gorlice – takie nasze miasto jest, mapa tras spacerowych i rowerowych po Gorlicach i najbliższej okolicy.
Seneta Włodzimierz, Drzewa i krzewy iglaste, Warszawa 1987
Wiśniewski Jerzy, Ocena toksycznego wpływu zanieczyszczeń przemysłowych atmosfery na zespoły roślinne Góry Parkowej w Gorlicach, oraz wskazanie rozwiązań dla zachowania tych zespołów przed zniszczeniem, Rzeszów 1984
Zespół redakcyjny: Stanisława Gut, Małgorzata Liana, Wiesław Knapik, Piotr Telega, Jan Bodzioch, Piątka wczoraj i dziś, Gorlice 2006
Oficjalna strona internetowa miasta Gorlic, http://www.gorlice.pl/miasto/
Gorlickie centrum informacji: mapa-plan miasta Gorlice

Uwagi

Informacje dodatkowe
Już od wczesnych wiosennych dni słychać w parku pracę pił motorowych, warkot samochodów ciężarowych i krzątaninę ludzi, usuwających wiatrołomy, dokonujących przecinki, wywożenia gałęzi i wielu innych prac porządkowych. Aż do zimy regularnie przeprowadzane są prace porządkowe, związane z troską o park i należyte jego utrzymanie,
o zieleń i estetykę, dzięki którym miejsce to jest chlubą naszego miasta. Jak do tej pory żadne z drzew w parku nie otrzymało statusu pomnika przyrody.
Szybki rozwój przemysłu w Gorlicach wywołał wiele ujemnych skutków w środowisku przyrodniczym, m.in. niszczące oddziaływanie na szatę roślinną, stanowiącą przecież niezbędne ogniwo dla zachowania równowagi biologicznej wszystkich organizmów żywych. Szkodliwy wpływ emisji pyłów fabrycznych uwidacznia się w zamieraniu niektórych drzew, zwłaszcza iglastych. W związku z tym planowane jest zasadzenie nowych klonów oraz lip na Górze Parkowej. Park jest systematycznie odwiedzany przez sporą grupę dzieci, w związku z czym władze miasta planują utworzenie drugiego placu zabaw, aby uprzyjemnić pobyt stęsknionym za obcowaniem z przyrodą dzieciom. Zauważyliśmy również potrzebę odnowienia sceny oraz zaniedbanej restauracji Parkowej (w czerwcu odbył się przetarg na jej odnowienie).

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
Miejski Zespół Szkół nr 5 im. ks. Jana Twardowskiego w Gorlicach
ul. Krakowska 5
38-300  Gorlice
e-mail: gim3.gorlice@szkola.wp.pl
Opiekun grupy:
Iwona Stec 
Autorzy opisu:
Uczniowie klasy Ic Gimnazjum w składzie: Anna Czech, Dajana Gubała, Ewelina Kukla, Aniela Januś, Michalina Borula, Maria Sokacz, Aleksandra Słomska, Aneta Rzepka, Żaneta Przybyłowicz, Agnieszka Rewiś, Dajana Tavares, Katarzyna Firszt, Katarzyna Lewińska, Karolina Guterch, Mariusz Bilski, Wiesław Chruściel
Współpracujacy nauczyciele:
Aneta Mrukowicz– nauczyciel matematyki: opracowanie graficzne, pomoc informatyczna,
Bogumiła Przybyło– nauczyciel języka polskiego: korekta tekstów.
Podziękowania:
Składamy serdeczne podziękowania:
- Urzędowi Miasta Gorlice za udostępnienie danych na temat Parku Miejskiego i pomoc w ich uzyskaniu,
- Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków w Nowym Sączu za udostępnienie danych na temat parku.

Ładowanie danych ...