Barlinek to miasto położone w południowej części województwa zachodniopomorskiego, na skraju rozległej Puszczy Barlineckiej, w otoczeniu licznych jezior i wzniosłości terenu. Ukształtowanie terenu zawdzięczamy lądolodowi skandynawskiemu.

Ze względu na wyjątkową osobliwość walorów przyrodniczych naszych terenów ponad 80% powierzchni gminy zostało włączone do Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego i jego otuliny. Tereny Parku odznaczają się wybitnymi walorami widokowymi i zaliczane są do najpiękniejszych terenów krajobrazowych zachodniej Polski. W krajobrazie Parku i jego otuliny dominują lasy i jeziora. Największe z nich to Jezioro Barlineckie z pięcioma dużymi wyspami. Szczególną ozdobą Parku są tereny leśne Puszczy Barlineckiej oraz Dolina Rzeki Płoni, przypominające wyglądem krajobraz Bieszczad – tereny te nazywane są Barlineckimi Bieszczadami.

Może dlatego, że Barlinek leży wśród lasów nie utworzono w naszym mieście typowego parku. Takie parki znajdują się w okolicznych wsiach, gdzie mieszkali właściciele ziemscy np.: Dzikowie, Strąpiu, Lutówku czy Żydowie.

Barlinek ma park o charakterze wypoczynkowo-spacerowym, który powstał po likwidacji cmentarza ewangelickiego.

Właścicielem parku jest Urząd Miasta w Barlinku. Obszar jego wynosi 3,2 ha, park składa się z dwóch części: dawnego cmentarza o powierzchni 2,9 ha i pasa zieleni biegnącego wzdłuż ulicy Gorzowskiej o powierzchni 0,3 ha. Ocalała kaplica, która mimo zmian zachowała swoją funkcję do dzisiaj. Obecnie należy do Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w Barlinku.

Historia

Barlinek został założony 25 stycznia 1278 r. na mocy aktu lokacyjnego podpisanego przez margrabiów Ottona V i Albrechta III. Misję utworzenia Barlinka otrzymał rycerz Henryk Toyte, miastu nadano nazwę „Nowy Berlin”. Słowo „Nowy” zastosowano dla odróżnienia Berlina nad Płonią (dzisiejszego Barlinka) od Berlina nad Szprewą (dzisiejszej stolicy Niemiec). Miasto otoczono murami obronnymi, których fragmenty zachowały się do dzisiaj. Barlinek w swojej historii był potężnie rozwijającym się ośrodkiem gospodarczym, który tracił swoją rangę na skutek licznych pożarów i tragicznych dziejów. W XIX wieku po latach klęski i kataklizmów ówczesny „Barlinek” zaczyna na nowo rozkwitać, by na przełomie wieków stać się modnym kurortem wypoczynkowym dla mieszkańców Berlina zwanym „Perłą Nowej Marchii”.

Dzieje Barlinka, to także cmentarze, na których zostali pochowani ludzie, tworzący historię miasta. Jednym z nich był „Stary Cmentarz” przy ulicy Gorzowskiej, powstał on w 1862 r. Na przełomie lat 60. i 70. XX w. został zamieniony na Park Miejski. Cały teren „Starego Cmentarza” otoczony był ceglanym murem i prowadziła do niego wysoka brama z kutego żelaza. We wschodniej części tego cmentarza, w 1887 r. wybudowano istniejącą do dziś kaplicę. Wzdłuż północnej jego krawędzi, między kaplicą a bramą – za stodołami, których już nie ma – wznosił się grobowiec w kształcie potężnej kolumnady, wykutej z litego piaskowca. Było to miejsce spoczynku rodziny Schwartz – właścicieli Fabryki Pługów, Cegielni i majątku w Janowie. W tle kolumnady rosły sosny wejmutki, z których nieliczne pozostały do dziś.

W pobliżu drugiej bramy, prowadzącej do „Nowego Cmentarza”, w 1932 r. założono cmentarz urnowy. Po II wojnie światowej „Nowy Cmentarz” przemianowano na Cmentarz Komunalny. „Stary Cmentarz” uporządkowano i utworzono Park Miejski. Park jest ogólnie dostępny, pełni rolę wypoczynkową i rekreacyjną. Właścicielem parku jest Urząd Miasta w Barlinku.

Przyroda

W Parku Miejskim przy ulicy Gorzowskiej rosną drzewa rodzimych i obcych gatunków. Główna aleja parku obsadzona jest lipami drobnolistnymi. Oprócz lip, których w parku jest najwięcej, rosną następujące gatunki drzew: klony pospolite, klon srebrzysty, klon jawor, brzozy brodawkowate, jodła pospolita, buki pospolite, robinie akacjowe, żywotniki olbrzymie, jesiony wyniosłe odmiana płacząca, glediczje trójcierniowe, sosny wejmutki, świerki pospolite, kasztanowce białe, sosny daglezje odmiana północna, dęby czerwone, dęby szypułkowe, świerk kłujący odmiana srebrzysta, buki pospolite odmiana czerwnolistna. Ponadto wyróżnić należy krzewy, które stanowią ozdobę parku od wczesnej wiosny do późnej jesieni, a także zimą. W skupinie krzewów ozdobnych rosną: jaśminowce wonne, żylistki szorstkie, berberysy Tunberga, jałowce sobińskie odmiana tamaryszkowata, jałowce pośrednie, a także śnieguliczka biała i forsycja pośrednia.

W parku można spotkać wiewiórki, sikory bogatki i modre, wróble, dzięcioły oraz inne gatunki ptaków. W ostatnim czasie zostały wykonane i zawieszone budki lęgowe dla ptaków.

Ścieżka

Ścieżka została zaprojektowana w oparciu o walory przyrodnicze i historyczne Parku Miejskiego. Początkiem ścieżki są dwa głazy z pamiątkowymi tablicami, ustawione przy ulicy Gorzowskiej.

1. Trasę ścieżki historyczno-dendrologicznej zaczynamy od miejsca gdzie ustawione są dwa głazy z pamiątkowymi tablicami. Jeden z nich został odsłonięty 30 stycznia 1960 r. w przeddzień XV rocznicy wyzwolenia Barlinka. Piętnaście lat po wyzwoleniu, zakończona została wielka akcja odgruzowywania i uporządkowywania miasta po zniszczeniach wojennych. W tym dniu odbyła się manifestacja mieszkańców, pochód przeszedł ulicami Barlinka do postawionego obelisku kamiennego, na którym umieszczono tablicę, którą uroczyście odsłonił ówczesny Przewodniczący Prezydium MRN Tadeusz Michalczyk. W ten sposób oddano hołd poległym w walkach o wyzwolenie miasta. Od 1960 r. rokrocznie 31 stycznia płoną tu znicze i składane są kwiaty. 2003 roku ustawiono drugi kamień z tablicą, na której widniej napis PIONIEROM ZIEMI BARLINECKIEJ, został on ufundowany przez Związek Dzieci Wojny, Władze Miasta i Gminy, Społeczeństwo Barlinka. Oba pamiątkowe kamienie stoją naprzeciwko byłej Hali Sportowej – obecnie sklepu Netto.

Hala Sportowa została wybudowana w 1923 roku. Fundatorem tego budynku był Dietrich von Klitzing – właściciel majątku rycerskiego w Dzikowie.

2. Wchodzimy do parku od strony północnej, kierujemy się na wschód aleją, prowadzącą do kaplicy, którą wybudowano w 1887 r. W 1931 r. wnętrze kaplicy powiększono i ustawiono katafalk. Wówczas też gruntownie odnowiono i odmalowano wnętrze. W okresie powojennym „Stary Cmentarz” zamknięto i splantowano przenosząc pochówki na teren „Nowego Cmentarza”, graniczącego ze starym od strony południowo-zachodniej.

Mimo zmian kaplica zachowała funkcję do dziś. W latach powojennych przeprowadzono adaptację tylnej części budynku na biuro, wstawiając nowe, duże okna nie pasujące do dawnej architektury. W oryginalnym stanie przetrwały tylko dwie elewacje kaplicy – zachodnia i południowa. W pobliżu kaplicy rosną sosny wejmutki i świerki pospolite. Pnie tych drzew porasta bluszcz pospolity, są to okazy kwitnące. U bluszczu pospolitego występują dwa rodzaje liści. Na pędach płonnych liście są klapowate, natomiast na pędach kwitnących liście nie posiadają klap. Owoce to czarne pestkowce, chętnie zjadane przez ptaki. Bluszcz dorasta do 30 metrów długości, jego liście są zimozielone, jest rośliną chronioną.

3. Idąc aleją od kaplicy w kierunku południowym zatrzymujemy się przy żywotnikach olbrzymich. Są to drzewa nagonasienne, występujące w stanie dzikim w zachodniej części Ameryki Północnej wzdłuż wybrzeży Oceanu Spokojnego – od Alaski po Kalifornię. U nas spotykamy je w starych parkach i na cmentarzach. Koronę mają gęstą, stożkowatą. W swoim rodzimym klimacie pnie osiągają wysokość od 60 – 65 m., w Polsce dorastają do 30 – 35 m. Posiadają liście łuskowate, spłaszczone, ostro zakończone, z wierzchu ciemnozielone, błyszczące, od spodu sinawe. Jest to drzewo jednopienne tzn. że kwiaty żeńskie i męskie występują na tym samym osobniku. Nasiona znajdują się w małych szyszkach. Liście roztarte wydzielają specyficzny zapach.

4. Kilka metrów dalej rośnie czeremcha pospolita. Drzewo rośnie w Europie i Azji, dorasta do 15 metrów. Dobrze znosi słabe warunki glebowe i cień wysokich drzew. Liście czeremchy ułożone są skrętolegle, są pojedyncze, zaostrzone. Mają ciemnozielony kolor a od spodu lekko niebieskawy, po roztarciu wydzielają nieprzyjemny zapach. Kwiaty białe zebrane w groniaste kwiatostany mają podobnie jak liście bardzo silny, nieprzyjemny zapach. Kora tego drzewa jest ciemnobrązowa, zawiera kwas pruski, wydziela zapach zgnilizny. Owoce czeremchy to pestkowce wielkości grochu, chętnie zjadane przez ptaki. Ze względu na wydzielany zapach czeremcha nazywana jest smrodynią.

5. Wędrując dalej, kierujemy się do ceglanego muru, który oddziela park od „starego tartaku”. Naszą uwagę przyciąga drzewo – jesion wyniosły odmiana płacząca. Kiedyś rosły wzdłuż muru, teraz pozostały dwa egzemplarze w nienajlepszej kondycji. Cechą charakterystyczną tych drzew są opadające w dół gałęzie tworzące rodzaj baldachimu. Ze względu na pokrój drzewa wysadzano i wysadza się je na cmentarzach oraz w parkach.

6. Na tym przystanku na szczególną uwagę zasługują dąb czerwony i dąb szypułkowy. Dąb czerwony pochodzi z Ameryki Północnej, różni się od naszych dębów kształtem oraz jesienną barwą liści. Nasze rodzime gatunki to dąb bezszypułkowy i szypułkowy. Nazwa dębu szypułkowego pochodzi od długich szypułek, na końcach których osadzone są owoce. Ma duże wymagania glebowe. Osiąga wysokość nawet 50 metrów, dożywa 1000 lat. Najstarszy dąb w Polsce liczy sobie 800 lat i rośnie w Ustroniu Morskim w pobliżu Kołobrzegu. Najgrubszym dębem w kraju jest „Napoleon” mierzący w obwodzie 10,43 m, rośnie w Nadleśnictwie Przytok koło Zielonej Góry. Najsłynniejszy „Bartek” z Bartkowa woj. Świętokrzyskie ma 670 lat i 9,16 m w obwodzie.

Pień dębu szypułkowego jest prosty, kora gruba, spękana, ciemnoszara. Liście są skórzaste, nasada sercowata z charakterystycznymi „uszkami”. Owoce to orzechy zwane żołędziami. Z drewna dębu wykonuje się okleiny, meble, stolarkę budowlaną np.: drzwi, schody, podłogi itd. Jest podstawowym surowcem do produkcji beczek. Do dzisiaj pozostał dąb rośliną leczniczą. Herbatę z kory i liści stosuje się w przewlekłych biegunkach. Wyciąg z kory działa przeciwzapalnie, przeciwkrwotocznie i bakteriobójczo. Dąb najbardziej ze wszystkich drzew obecny jest w mitach i legendach, wiążą się z nim liczne wierzenia i wróżby. W wielu kulturach był drzewem magicznym, symbolem siły i odporności. Owoce dębu – żołędzie, były symbolem szlachetności i trwałości, dlatego tak często umieszczano je w rycerskich i szlacheckich herbach. Dębowymi wieńcami witano zwycięskich wodzów. Pod dębami odbywały się narady wojenne.

7. Udając się w kierunku południowym docieramy do bardzo ciekawego drzewa glediczji trójcierniowej pochodzącej z Ameryki Północnej, kuzynki robinii akacjowej. Ma ona niezwykle oryginalną ażurową koronę, drobne złożone liście przypominające swoim wyglądem liście robinii. Te drobne liście nadają drzewu egzotyczny wygląd.

Liście rozwijają się późną wiosną a jesienią żółkną nieznacznie i szybko opadają. Owoce to długie, skręcone strąki, dochodzące do 30 cm, zwisają z gałęzi aż do wiosny, a opadają dopiero wtedy gdy pojawią się nowe liście. Wielką zaletą glediczji jest odporność na zanieczyszczenia powietrza. W naszym parku rosną dwa drzewa glediczji, ale tylko jedno owocuje.

8. Kilka metrów dalej rośnie jeden z najbardziej ozdobnych gatunków klonów – klon srebrzysty. Pochodzi on z Ameryki Północnej, gdzie rośnie w dolinach rzek na piaszczystych, zalewowych brzegach. Charakteryzuje się szeroką koroną i zwisającymi dolnymi gałęziami. Liście ma 5-klapowe, z wierzchu jasnozielone od spodu srebrzystoszare. Jesienią przebarwiają się na żółto. Owocami są skrzydlaki. Drzewo pięknie prezentuje się w parku o każdej porze roku.

9. Idąc w kierunku zachodnim docieramy do alei głównej parku, obsadzonej lipami drobnolistnymi. Po prawej stronie alei w cieniu drzew dostrzegamy pomnik. 10 czerwca 1992 r. na terenie Parku Miejskiego, na dawnym cmentarzu ewangelickim, odbyła się uroczystość odsłonięcia pamiątkowego kamienia poświęconego spoczywającym tu Niemcom. Na tablicy widnieje napis w języku polskim i niemieckim, jest to transkrypcja listu Św. Pawła „Ty nie dźwigasz swoich korzeni. One dźwigają Ciebie”. „Kamień pamięci” pięknie wkomponował się w miejsce, w którym stoi i przypomina wszystkim, że tu spoczywają ludzie. Obok kamienia rozpoznajemy cyprysiki Lawsona.

10. Wracamy do alei głównej, idziemy w kierunku północnym i skręcamy w lewo, przechodzimy przez plac zabaw i zatrzymujemy się przy świerku kłującym – odmiana srebrzysta oraz buku pospolitym – odmiana czerwonolistna. Odmiana czerwonolistna buka jest bardzo cenna ze względu na powolny wzrost, a także oryginalne i efektowne zabarwienie liści. Jest to drzewo wysokie, o gładkiej korze. Liście mają kształt eliptyczny, są całobrzegie o barwie ciemnopurpurowej. Intensywność zabarwienia liści jest zmienna, ponieważ odmianę tę rozmnaża się często z nasion. Buk czerwonolistny dobrze znosi cięcie i formowanie, szybko się zagęszcza, dlatego doskonale nadaje się na żywopłoty. Buk w młodości wytrzymuje długie zacienienie, w starszym wieku bardzo mocno zwiększa swój przyrost po usunięciu innych ocieniających drzew. Lubi bogate, żyzne siedliska, jednak do prawidłowego wzrostu wystarczają mu gleby przeciętnej jakości, pod warunkiem dobrego uwilgotnienia. Buki czerwonolistne często można spotkać w parkach i na cmentarzach, dożywają one od 200 do 300 lat.

Najstarszy las bukowy w Polsce znajduje się w Nadleśnictwie Kartuzy k/Gdańska, zwany Gajem Świętopełka, liczy sobie 200 lat. Najstarszy buk w Polsce rośnie w Sierakowie w Wielkopolsce, ma on około 350 lat, a jego obwód wynosi 678 cm. Najgrubszy zaś, mierzy w obwodzie 774 cm i rośnie w Nadleśnictwie Dobrzany w województwie zachodniopomorskim. Buk jest jednym z podstawowych drzew lasotwórczych. Tworzy czyste drzewostany bukowe, tzw. buczyny lub rośnie w lasach mieszanych z udziałem dębu, graba, jesionu, lipy. Drewno buka jest twarde, ciężkie, łatwo łupliwe, używane w przemyśle meblarskim, oraz do wyrobu parkietów. Buk z rzadka występuje w mitach i legendach. Uznawany był za symbol płodności u Daków zamieszkujących tereny obecnej Rumunii. Dawni Słowianie chętnie budowali swe domostwa w jego sąsiedztwie, wierząc w jego zdolności do odpędzania guseł i uroków.

11. Idąc dalej w kierunku północnym docieramy do okazałego i bardzo dekoracyjnego drzewa – kasztanowca białego. Kasztanowiec biały nazywany jest też zwyczajnym, nie jest naszym rodzimym gatunkiem. Do Polski został sprowadzony w XVII wieku z Austrii, jako drzewo ozdobne i parkowe, jego ojczyzną jest Półwysep Bałkański. Kasztanowce białe wyrastają na duże i efektowne drzewa, które sadzone są najchętniej w parkach i wzdłuż ulic. Pień ma krótki i gruby, rozwidlający się na kilka grubych konarów. Kora jest szarobrązowa i spękana. Korona wielka, gęsto ulistniona daje głęboki cień oraz posiada wiele efektownych cech takich jak wielkie, dłoniasto złożone liście, kwiatostany w postaci dużych, stożkowatych, wyprostowanych gron oraz chyba najbardziej charakterystyczne dla kasztanowców brązowe, błyszczące nasiona znajdujące się w zielonych, kolczastych torebkach.

Nasiona nazywane kasztanami zawierają dużo sponin, dlatego mają szerokie zastosowanie w przemyśle kosmetycznym i farmaceutycznym. W lecznictwie stosuje się odwary z kwiatów i kory kasztanowca oraz gotowe preparaty. Owoce cenione są przez radiestetów za swoje „właściwości magiczne”. Położone pod łóżkiem bądź biurkiem wpływać mają na polepszenie samopoczucia i przyrost sił witalnych. Zalecane jest również noszenie kasztanów w kieszeni bądź torebce. Kwitnące kasztanowce kojarzą się z czasem matur, które odbywają się w maju. Skojarzenie to ma głębszy sens, ponieważ kwitnący kasztanowiec oddziałuje na nasze ciało i duszę, podobno sprzyja rozluźnieniu mięśni, wpływa na jasność umysłu, uwrażliwia na piękno, co dla zdających egzamin dojrzałości jest bardzo ważne. Stąd powiedzenie „Kasztanowiec belferską ma naturę, kwitnieniem obwieszcza maturę”.

Niepokojące jest to, że kasztanowce białe w ostatnich latach zostały zaatakowane przez szrotówka kasztanowcowiaczka. W Barlinku, wyraźne żerowanie szkodnika zauważone zostało latem 2003 roku. Jesienią 2003 r. zaczęliśmy grabić porażone liście, wiosną 2004 r. udało się zebrać środki na zakup szczepionki i 400 drzew w Gminie Barlinek zostało zaszczepionych. Kasztanowiec, przed którym stoimy ma ślady po zastosowanej iniekcji. Po iniekcji oraz corocznym grabieniu liści kasztanowców, udało się zmniejszyć populację tego owada i znacznie poprawić kondycję drzew. Mamy nadzieję, że wysiłek nas wszystkich nie pójdzie na marne i uda się uratować te przepiękne drzewa.

12. Wędrujemy dalej na północ, kierujemy się do wyjścia z parku. Wychodząc z parku, po lewej stronie przyciąga naszą uwagę skupina krzewów ozdobnych. Podziwiamy jesienne, barwne liście forsycji pośredniej, jaśminowca wonnego, berberysu Tunberga i żylistka szorstkiego, które rosną w towarzystwie zimozielonych jałowców. Forsycja pośrednia to krzew, który wczesną wiosną jako pierwszy pokryje się mnóstwem kwiatów w kolorze żółtym.

Jaśminowiec wonny zakwitnie później ale za to jego kwiaty wydzielają tak przyjemny zapach, że trudno nie zwrócić na niego uwagi. Żylistek szorstki co prawda nie pachnie tak pięknie jak jaśminowiec, ale ma bardzo dużo kwiatów w kolorze białym, które na tle zielonych liści pięknie się prezentują.

Bibliografia

• Seneta Włodzimierz, Dolatowski Jakub, Dendrologia, Warszawa1997
• Seneta Włodzimierz, Drzewa i krzewy liściaste, cz. I-III, Warszawa 1991-1996
• Hoffman Kazimierz, Miler Zbigniew, Cmentarze Barlinka, Echo Barlinka, nr 11, 1991,
str. 5 i 11
• Berlińska Urszula, Bez uprzedzeń, Echo Barlinka, nr 7-8, 1992, str. 3
• Monikary, Z pamiętnika muzealnika..., Puls Barlinka, nr 27, 2007, str. 7, źródło: Słomiński Maciej, Solecki Grzegorz, Barlinek (cerkwie i kaplice cmentarne), Szczecin 1993
• Monikary, Barlinek w 1960 r., Puls Barlinka, nr 28, 2007, str. 5, źródło: Kroniki Czesława Paśnika
• www.barlinek.pl
• www.wiki.lasypolskie.pl
• www.drzewa.net.pl
• www.atlas-roślin.pl
• www.wikipedia.org.

Uwagi

Informacje dodatkowe

Infrastruktura: Teren parku jest płaski podzielony na kwatery. Aleje mają nawierzchnię gliniasto-żwirową ograniczone są betonowymi krawężnikami. Przy ścieżkach i placach ustawione są ławki i kosze na śmieci. Urządzony został plac zabaw dla dzieci z huśtawkami, drabinkami i zjeżdżalniami. Na jednej z kwater znajduje się głaz „Pomnik Pojednania Polsko-Niemieckiego”. W zachodniej części parku znajdują się szalety oraz mur zbudowany z cegieł, oddzielający park od dawnego tartaku. W części południowej jest parking, wyłożony polbrukiem.

Silne strony parku: to przede wszystkim piękne drzewa, zadbane trawniki, jest tu w miarę cicho mimo, że park znajduje się przy głównej drodze Choszczno – Gorzów Wlkp.

Słabe strony parku: to brak oświetlenia, mało ławek, a te które są, są zniszczone, kosze na śmieci szpecą to piękne miejsce, plac zabaw dla dzieci pozostawia wiele do życzenia. Mur oddzielający park od dawnego tartaku jest częściowo zniszczony, wygląda to mało estetycznie.

Postulaty i zalecenia: proponujemy wprowadzić na teren parku interesujące, rzadziej spotykane drzewa i krzewy, które na pewno uatrakcyjnią to miejsce np. różne gatunki tawuły, irgi, suchodrzewu, derenia właściwego, a także platany klonolistne czy kasztanowce czerwone odporne na szrotówka kasztanowcowiaczka. Należy również efektowniej urządzić plac zabaw dla dzieci, ustawić więcej ławek i estetycznych koszy na śmieci. Oświetlenie parku i częstsze patrole policji na pewno odstraszyłyby dewastatorów. Marzeniem naszym jest aby ciekawsze gatunki drzew i krzewów otrzymały tabliczki informacyjne, na których znajdzie się ich nazwa i na przykład pochodzenie.

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
Szkoła Podstawowa nr 4 im. H. Sienkiewicza w Barlinku
ul. Kombatantów 3
74-320 Barlinek
Opiekun grupy:
Jadwiga Pająk  
Autorzy opisu:
uczniowie klas VI, członkowie SK LOP, działającego przy szkole:
I zespół – Anna Byczkiewicz, Martyna Sobiela, Anna Zubyk, Justyna Kalota – miał za zadanie zebrać i opracować informacje o parku.
II zespół – Karolina Krupska, Dominika Majchrzak, Klaudia Czech, – miał zadanie narysowania mapy parku w oparciu o mapy otrzymane z Urzędu Miasta a następnie naniesienie ścieżki dydaktycznej z przystankami.
III zespół – Eryka Buszkiewicz, Patrycja Niepiekło, Daniel Niedźwiedź, Kuba Kubasik – otrzymał zadanie zdobycia informacji na temat historii parku i opisanie jej.
IV zespół – Sara Dmytruszewska, Klaudia Staroń, Natalia Gerlecka, Marlena Gątarek, Marta Szkodzińska – zajął się zbadaniem i opisem walorów przyrodniczych parku.
V zespół – w wycieczce do parku i wyznaczeniu ścieżki dydaktycznej uczestniczyła duża grupa uczniów, opisem zajęli się: Aleksandra Niedźwiedź, Oliwia Libor, Bartosz Majocha, Bartosz Ciesielski.
VI zespół – Emilia Grzywna, Maria Dokurno, Magdalena Kądziela, Tomasz Kaliszuk – podjął się wykonania zdjęć parku.
Współpracujacy nauczyciele:
nauczyciele: języka polskiego – pani mgr Iwona Dowejko, sztuki – pani mgr Ewa Grzywna, informatyki – pani mgr Beata Dębek.
Podziękowania:
Serdecznie dziękujemy:
- za wnikliwą ocenę, korektę i doradztwo merytoryczne: nauczycielom języka polskiego, sztuki, informatyki i przyrody.
- za pomoc w organizacji badań i udostępnienie literatury oraz starszych egzemplarzy „Echa Barlinka” – panu mgr Grzegorzowi Przybylskiemu.
- za udostępnienie danych oraz map i pomoc w ich uzyskaniu: Urzędowi Miasta w Barlinku.

Ładowanie danych ...