Kalisz – historyczna stolica Wielkopolski Wschodniej, położony jest na Wysoczyźnie Kaliskiej, nad rzeką Prosną. W latach 1975-1998 był stolicą województwa kaliskiego. Jest to miasto zajmujące w Polsce niezwykłe miejsce, przede wszystkim z uwagi na fakt, że jest miastem najstarszym, w tym roku obchodzi 750-lecie lokacji. Może poszczycić się również jednym z najpiękniejszych parków, który został założony w 1798 r. i obok parku łęczyckiego jest najstarszym Parkiem Miejskim w Polsce. Park położony jest w dolinie Prosny w południowo-wschodniej części śródmieścia. Część najstarsza, zwana Wielkim lub Starym Parkiem od południa i zachodu otoczona jest wodami Prosny, która wije się tutaj łagodnymi skrętami. Granicę wschodnią stanowi płynąca idealnie z południa na północ sztucznie wytyczona rzeka Bernardynka.

Północno-zachodnią granicę wyznacza zespół budowli pojezuickich, gmach Urzędu Wojewódzkiego, baszta “Dorotka” stanowiąca pozostałość średniowiecznych murów miejskich i budynek Państwowej Szkoły Muzycznej. Dziś park zajmuje 26 ha łącznej powierzchni. Z uwagi na liczne walory przyrodnicze i historyczne, park jest miejscem chętnie odwiedzanym nie tylko przez kaliszan. Infrastruktura: w części północnej Wielkiego Parku stoi zabytkowy budynek z początku XX wieku, służący dawniej za siedzibę parkowym ogrodnikom. Budynek jest parterowy z kondygnacją poddasza, zbudowany z cegły i otynkowany. Posuwając się w kierunku południowo-zachodnim, następną budowlą będzie gmach dawnego zakładu wodoleczniczego, zwany “Hydropatią” z 1904 r., w którym obecnie ma siedzibę przedszkole miejskie.

W części środkowej Wielkiego Parku, przy wejściu z al. Wolności, znajduje się kolejna budowla. Jest to zabytkowy budynek dawnej cukierni z 1832 r., zwrócony frontem w stronę teatru; w okresie międzywojennym był siedzibą Kaliskiego Towarzystwa Kajakowego, dziś mieści się w nim klub KTW i lokal gastronomiczny. Część środkową i północną parku przecina niezasypany odcinek dawnej odnogi Prosny, zakończony małą sadzawką. Wiele jest w tej części drewnianych mostków przerzuconych nad wspomnianą odnogą. W części południowej parku znajduje się staw z wysepką założony w 1843 r., tzw. “Kogutek”.

Dalej, wśród klombów postawiono marmurowy zegar słoneczny i pomnik “Flory”. Po przeciwnej stronie Prosny poczynając od teatru rozciąga się południowo-zachodnia część Parku Miejskiego, dawniej zwana Parkiem Paderewskiego, na terenie której urządzono w 1945 r. Cmentarz Żołnierzy Radzieckich. Wzdłuż głównej alei zostały wkomponowane groby żołnierzy radzieckich poległych przy wyzwalaniu Kalisza. W centrum Cmentarza, gdzie krzyżują się wszystkie alejki, stoi wysoki obelisk. Granicę zachodnią tej części wyznacza ul. Częstochowska. Za Kanałem Rypinkowskim rozciąga się tzw. Nowy Park. Jego granice wyznaczają od zachodu ul. Częstochowska i od południa ul. Parkowa.

Historia

Korzenie Parku sięgają roku 1798, w którym Prusacy, sprawujący wówczas władzę nad Kaliszem, powzięli zamiar założenia tzw. “dzikiego ogrodu”. Powstał on z wygospodarowanych terenów dawnego renesansowego ogrodu jezuickiego i przyległych pastwisk miejskich. Najpierw, będąc własnością państwa, przeszedł do ziem Komisji Edukacji Narodowej. Koniec XVIII w. przyniósł kolejną zmianę użytkownika – na Korpus Kadetów. Wtedy to ogród zaczął przekształcać się w park. Niskie położenie oraz spora wilgotność terenu, wpłynęły na bujny rozwój roślin. Powstały wówczas mosty – “Kadecki” oraz “Parkowy”, a także wytyczone zostały pierwsze alejki spacerowe.

W miarę upływu czasu park rozkwitał pięknem, pojawiły się w nim nie tylko bardziej wyszukane gatunki roślin, ale i kolejny most, tzw. “Upustowy”. Rok 1830 przyniósł powiększenie obszaru parku, tym razem w kierunku wschodnim. Nieopodal parku, jako największej ówczesnej atrakcji turystycznej, powstawały miejsca rozrywki, m.in. bufet z salą bilardową. W 1835 r. wybudowano nowy gmach teatralny. W latach 1840-1850 powstały dwa kanały – Rypinkowski oraz Bernardyński, które miały zapobiec wylewom Prosny. Wówczas usypano wał ochronny oraz rozebrano most “Kadecki”. W 1843 r. wykopano staw “Kogutek” z wysepką pośrodku, na której stanęła altanka. W 1844 r. wybudowany został “Domek Szwajcarski”, rozebrany w 1986 r.

Katastrofalna powódź w 1854 r. spowodowała liczne zniszczenia. Zasadnicza część ogrodu, zwana dziś często Starym Parkiem, mieści się między wytyczoną sztucznie rzeką Bernardynką a Prosną. W 1886 r. powstaje oranżeria, poszerza się drzewostan. Ceniony planista-Franciszek Szanior powiększył park o tereny leżące po przeciwnej stronie Prosny z teatrem włącznie. Urządzono zwierzyniec, wytyczono nowe aleje, park osiągnął w pełni styl angielski. W 1878 r. pojawił się marmurowy zegar słoneczny, a z początkiem XX wieku również marmurowy posąg kwiaciarki jako bogini flory. Tuż przed I wojną park sytuował się na 56 morgach, do czego dołączono 15 morgów, tzw. Nowy Park.

Obie wojny przyniosły wiele zniszczeń, podczas okupacji niemieckiej Polacy mieli do parku wstęp wzbroniony. Po roku 1945 rozpoczynają się dla parku nowe czasy. Rozebrano stare bramy i ogrodzenie, powstał też Cmentarz Żołnierzy Radzieckich. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zainstalowano oświetlenie na głównych alejach spacerowych. W roku 1964 r. park został zarejestrowany w Państwowym Rejestrze Zabytków. Zlikwidowano oranżerię i zwierzyniec, wyasfaltowano część alejek, posadzono nowe rośliny, wzniesiono dwie fontanny. Do najnowszych elementów architektury należą rzeźby z 1975 r.: Kapela, Eurydyki tańczące oraz Kobiety. Park Miejski to nie tylko miejsce odpoczynku wielu kaliszan i atrakcja turystyczna. To przede wszystkim świadek, nierzadko burzliwej historii i ciągle żywa karta z przeszłości Kalisza.

Przyroda

Park Miejski w 1964 r. został wpisany pod pozycją 10/34 do Państwowego Rejestru Zabytków. Inwentaryzacja z lat osiemdziesiątych wykazała obecność ponad 4200 drzew, przeszło 150 gatunków i odmian roślin oraz 78 okazów wpisanych do rejestru pomników przyrody. Obecnie w parku znajduje się około 150 gatunków drzew i 65 pomników przyrody, m.in. charakterystyczny dąb czerwony (Quercus rubra), nazwany na cześć słynnego kaliskiego poety – Dębem Asnyka. Pod koniec lat osiemdziesiątych dąb ten mierzył w obwodzie 460 cm, do dziś utrzymuje się jeden z płożących po ziemi konarów.

Roślinności sprzyja tu wilgotność powietrza, zasobna w składniki pokarmowe gleba oraz korzystne warunki mikroklimatyczne, związane z obecnością cieków wodnych. Większość odmian to gatunki krajowe, jednak stwierdzono również obecność cennych roślin egzotycznych, do grona których zaliczamy – miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba), tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera), glediczję trójcierniową (Gleditsia triacanthos) i bezbronną oraz surmię zwyczajną (Catalpa bignonioides) o wielkich liściach dorastających do 20 cm długości.

Ponadto spotkać można także, jesiony wyniosłe (Fraxinus excelsior) – trzy razem rosnące pomniki przyrody o wysokości około 40 metrów (jesiony należą do najwyższych krajowych drzew liściastych), magnolie i orzechy. Szczególnie dekoracyjne cechy wykazują – sosna wejmutka (Pinus strobus), cyprysik nutkajski (Chamaecyparis nootkatensis) oraz daglezja (Pseudotsuga menziesii). Najbardziej rozpowszechnionymi gatunkami w parku są: klon zwyczajny (Acer platanoides), olsza czarna (Alnus glutinosa), brzoza brodawkowata (Betula pendula), dąb szypułkowy (Quercus robur), kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum).

Ze zwierząt można spotkać wiewiórki pospolite (Sciurus vulgaris), dzięcioły (Picinae), kosa (Turdus merula), muchołówkę szarą (Muscicapa striata), słowika rdzawego (Luscinia megarhynchos), szpaki (Sturninae), płazy i liczne gatunki bezkręgowców. Z ptaków wodnych głównie kaczki krzyżówki (Anas platyrhynchos) oraz łabędzia niemego (Cygnus olor), po zmroku słychać tu sowę uszatą (Asio otus) i puszczyka (Strix aluco), a od niedawna na pniach drzew rosnących tuż przy rzece widać ślady żerowań bobra (Castor fiber).

Ścieżka

Ścieżka uwzględnia przyrodnicze i historyczne walory parku. Została wyznaczona według istniejących alei oraz mniejszych bocznych ścieżek.

Czas spaceru: 3 h.

1. Swoją wędrówkę rozpoczynamy od jednego z głównych wejść do parku przy fontannie od strony placu Jana Pawła II i będziemy kierować się na wschód. Wokół fontanny posadzone są młode lipy drobnolistne i rośnie tu też ponad 25 metrowa topola czarna. Również w tym miejscu naszym oczom ukazuje się aleja, którą porastają gęsto: klony zwyczajne, lipy drobnolistne, brzozy brodawkowate, topole oraz tawuła van Houtte’a. Kierując się prosto, wzdłuż alei, mijamy po lewej stronie zabytkowy budynek cerkwi prawosławnej. Został on wybudowany w latach 1928-32 w stylu pseudoromańskim, na miejscu zburzonego budynku, zniszczonego w czasie wojny. Po prawej stronie widzimy gmach Państwowej Szkoły Muzycznej, a obok zachowany fragment średniowiecznych murów obronnych z basztą w kształcie półkola, pochodzących z XIV wieku. W szkole muzycznej systematycznie odbywają się koncerty. Jeszcze nie tak dawno w latach 90-tych, koncerty muzyki poważnej odbywały się również na tarasie przy szkole. Taras ten otoczony jest wokół podwójnym rzędem ławek, za którymi rosną na przemian tawuła wierzbolistna i dereń świdwa. Niewątpliwie miejsce to do dziś stanowi dużą atrakcję turystyczną, a baszta zwana “Dorotką” jest natchnieniem dla wielu artystów.

2. Idąc kilkanaście metrów dalej dochodzimy do pierwszego skrzyżowania alei. Przed nim po lewej stronie znajduje się plac zabaw dla dzieci. Niegdyś był on otoczony drewnianą konstrukcją w kształcie tunelu, na którym znajdowały swoje oparcie krzewy dzikiej róży. Tuż przed samym skrzyżowaniem po lewej stronie rośnie ponad 20 metrowa wierzba płacząca. Ze względu na wyjątkowo duże wymiary i zagrożenie załamaniem, część górnych i bocznych gałęzi zostało przyciętych. Po drodze mijamy rzeźbę Mariana Banasiewicza “Muzykanci” z 1976 r.

3. Dochodzimy do malowniczego małego stawu, zostawiając za sobą dwa dorodne dęby szypułkowe oraz gęsto rosnące po obu stronach ścieżki krzewy głogu jednoszyjkowego. Wiosną zakwita on białymi lekko pachnącymi kwiatami. Głóg jest cennym gatunkiem roślin leczniczych, stosowanym w chorobach układu krążenia. Mały staw, a właściwie sadzawka, to końcowy odcinek połączenia hydrologicznego dwóch odnóg rzeki Prosny, do niego w poprzek parku spływa struga łącząca obie odnogi, które jak ramiona otaczają park, jednocześnie wyznaczając jego granice. Następnie przechodzimy przez drewniany łukowato wygięty most, za nim po prawej stronie witają nas młode klony czerwone, jodły pospolite, a nieco dalej dwa ponad 30 metrowe modrzewie europejskie. Modrzew jest jedynym krajowym drzewem szpilkowym, które jesienią zrzuca szpilki. Przedtem przebarwiają się one na intensywny żółty kolor. Szpilki mają miękkie, długości 2-3 cm, ułożone w pęczkach po 20-40 (na krótkopędach) albo rosnące pojedynczo i dość gęsto (na długopędach). Drzewa te, są wrażliwe na zanieczyszczenia gazowe, stąd rzadko występują w wielkich miastach.

4. Opuszczając okolice sadzawki wchodzimy w podwójną 600 metrową aleję (nie licząc wału, na którym również jest alejka) ciągnącą się prosto wzdłuż rzeki Prosny. Przeważnie można spotkać tu rowerzystów oraz osoby biegające. Aleję porastają na przemian kasztanowce, klony i buki. Po prawej stronie w głębi parku rosną dorodne sosny, świerki, modrzewie, dęby, wiązy, lipy, topole, tworząc malownicze grupy. Panuje tutaj specyficzny mikroklimat, ze względu na zwarty i wysoki drzewostan jest ciemniej, a w upalne dni chłodniej, niż w pozostałej części parku. Niedaleko przed końcem alei po prawej stronie stoi okrągła drewniana altana w stylu orientalnym, wzniesiona na kamiennym fundamencie. Od strony południowej ustawione są ławki w jednym rzędzie, w kształcie półkola, jeszcze do niedawna służyły one mieszkańcom Kalisza, którzy przychodzili na odbywające się tutaj niedzielne koncerty.

5. Wychodząc z alei, widzimy po prawej stronie staw z wyspą po środku. “Kogutek” (zwany tak od blaszanego kogutka stojącego na dachu małej altanki) założony w 1843 roku, stanowi atrakcyjny element wzbogacający krajobraz parku. Wyspa porośnięta jest głównie przez brzozę omszoną preferującą tereny wilgotne i umiarkowanie żyzne. Do dziś na wyspie stoi mały drewniany domek, był on miejscem schronienia dla ptaków zamieszkujących teren stawu. Brzeg wokół stawu obsadzono efektownym cypryśnikiem błotnym, jest to jednopienne drzewo szpilkowe zrzucające liście na zimę, osiągające wysokość do 50 m, wiązem górskim (forma karłowata) oraz wierzbą płaczącą. Prawdziwa wierzba babilońska, jest mało odporna na zimę i dlatego najczęściej bywa krzyżowana z innymi gatunkami np. z wierzbą kruchą; te mieszańce dają tzw. “wierzby płaczące”.

6. Obchodząc staw jego północnym brzegiem, idziemy prosto i oto znajdujemy się w najbardziej romantycznym miejscu w parku o zachowanym stylu angielskim. Już z oddali możemy podziwiać pomnik Flory, tj. kwiaciarki. Stoi on od początku naszego stulecia, chociaż wielokrotnie zmieniano jego umiejscowienie (pierwotnie znajdował się przy klombie przed oranżerią). Kierując się dalej widzimy po prawej stronie zegar słoneczny, do postawienia którego przyczynił się w 1878 r. nadzorujący prace modernizacyjne w parku, Franciszek Szanior. Z inicjatywy F. Szaniora oraz Edmunda Jankowskiego w 1881 roku, zbudowano tutaj tzw. “domek szwajcarski”, który z powodu złego stanu technicznego spowodowanego m.in. licznymi powodziami w końcu rozebrano. Na uwagę zasługuje fakt, iż dzisiejsze rozplanowanie parku jest dziełem w/w architektów – ogrodników. Niepowtarzalny charakter nadaje temu miejscu bogactwo gatunkowe roślin. Nieco za zegarem rośnie choina kanadyjska, bardzo dekoracyjny dość rzadki w Kaliszu kasztanowiec czerwonokwiatowy i fascynujący dąb czerwony – pomnik przyrody, o rozłożystych, rozpościerających się nisko nad ziemią konarach. Rosną tutaj azalie, żywotniki, cyprysiki oraz miłorząb dwudzielny. Miłorząb jest jedynym przedstawicielem nagonasiennych, u którego liście szpilkowe przekształciły się w blaszkę. Za szczególnie pierwotną cechę należy uznać widlaste unerwienie liści, które od nasady ogonka rozchodzi się wachlarzowato. Z powodu jeszcze innych ewolucyjnie bardzo pierwotnych cech, miłorząb zajmuje w systemie roślin kwiatowych pozycje izolowaną, tworząc jednogatunkową rodzinę, rząd i klasę. Ginkgo biloba pochodzi z Chin, ponieważ nie zmienił się od ponad stu milionów lat, uważany jest za żywą skamieniałość. Wiosną oszałamiającym zapachem dają tu o sobie znać lilaki, magnolie oraz lipy. W części najbardziej wysuniętej na wschód dostrzegamy bez czarny, surmię zwyczajną zwaną również katalpą pospolitą, której liście dorastają do 20 cm długości, śnieguliczkę białą oraz jarząb szwedzki. Wszystko to dodatkowo podkreśla atrakcyjne położenie miejsca. Właśnie tutaj rzeka Prosna rozgałęzia się na dwie odnogi, czyniąc miejsce to swoistą wyspą ciągnącą się w stronę śródmieścia.

7. Do tej pory obchodziliśmy park od strony północnej i kierowaliśmy się na południowy wschód, doszliśmy do miejsca wysuniętego najbardziej na południowy wschód, stąd zawracamy i dalej będziemy obchodzić park od strony, tym razem południowej, kierując się na zachód. Wracając możemy obserwować staw z “Kogutkiem" od północy. Teraz naszą drogę wyznaczać będzie koryto rzeki Prosny po lewej i bujnie obsadzona roślinność po prawej stronie. Jest to jedna z piękniejszych alei w parku. Spotkać tu można, dumnie rosnące sosny wejmutki – pomniki przyrody, klony srebrzyste i czerwone, olszę czarną oraz kasztanowce zwyczajne. Sosna wejmutka to okazałe wiecznie zielone drzewo szpilkowe osiągające wysokość do 50 m, w obszarze ojczystym nawet do 80 metrów. Szpilki są zazwyczaj długie i dość smukłe, zebrane w pęczki po pięć na krótkopędach. Natomiast szyszki żeńskie długości 8-20 cm, nieco skrzywione. Łuski szyszek w porównaniu z długością całej szyszki są uderzająco duże.

8. Kolejnym przystankiem jest niezapomniany widok teatru im. Wojciecha Bogusławskiego. Nie ma w Polsce drugiego takiego teatru, choćby ze względu na jego usytuowanie. Stojąc tuż nad brzegiem Prosny, w dzień i w nocy neoklasyczny gmach przygląda się swemu odbiciu w lustrze rzeki. Od 1961 r. odbywają się tutaj na początku maja Kaliskie Spotkania Teatralne, będące przeglądem ciekawych spektakli z całego kraju. Przy teatrze znajduje się Most Parkowy, często zwany również Teatralnym, który umożliwia przekroczenie Prosny. Po prawej stronie naszej ścieżki stoi budynek Kaliskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Przy moście do dzisiaj można kupić wyśmienite i charakterystyczne tylko dla Kalisza – kaliskie andruty.

9. Dalej kierujemy się obok piaskownicy – miejsca zabaw wielu dzieci, w stronę romantycznie zdobionego betonowego mostku, gdzie po prawej stronie, znajduje się skryty na małej wysepce, niezwykle efektowny klomb różanecznika. Rodzaj Rhododendron, ze swoimi około 1200 opisanymi gatunkami, jest bezwzględnie najliczniejszy w rodzinie wrzosowatych, zwykle odporny na niskie temperatury przeważnie, zimozielony. Mostek stanowi podporę dla wspinającego się po nim bluszczu pospolitego (Hedera helix). Bluszcz w Polsce jest pod ścisłą ochroną, zawsze zielony, zdrewniały, pnący się za pomocą korzeni czepnych. Liście bluszczu są bardzo rozmaicie wykształcone, w zależności od dostępności światła; mogą być jajowato-rombowe, eliptyczne w pełnym świetle, w cieniu zaś płytko 3-5 wrębne, z sercowatą nasadą, mocno błyszczące i sztywne. Przez całą drogę mijamy ciekawe gatunki drzew m.in. kasztanowce, platany, sędziwe dęby, graby, modrzewie, cisy, które są pomnikami przyrody.

10. Przechodzimy obok przedszkola “Bursztynowy zamek”. Jest to murowano-drewniany budynek z końca XIX w., w latach 1904-1937 mieścił się tutaj kąpielowy zakład leczniczy “Hydropatia”. Wędrując dalej kierujemy się na lewo i wchodzimy w ostatnią już alejkę. Zwieńczeniem naszej wędrówki jest miejsce upamiętniające pobyt papieża Jana Pawła II w Kaliszu, 4 czerwca 1997 roku. W miejscu tym, posadzono piramidalną odmianę dębu szypułkowego (Quercus robur fastigiata). Nieopodal znajduje się kolegiata Wniebowzięcia NMP z jedynym w Polsce Sanktuarium św. Józefa (słynącego cudami). Pierwotnie stał tu kościół drewniany, który w 1303 r. otrzymał prawa parafialne. Nową budowlę murowaną wzniesiono w 1353 r. z fundacji arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorii Skotnickiego.

Kończymy wędrówkę, pełną wrażeń i niezapomnianych widoków. Park znajduje się w centralnym punkcie miasta, lecz wyruszając w podróż pośród drzew i krzewów, zapominamy, że niedaleko nas tętnią życiem kaliskie ulice. Otacza nas magia tego miejsca.

Bibliografia

Rusiński Władysław, Życie codzienne Kalisza, Kalisz 1988

Gieysztora Aleksander i in., Osiemnaście wieków Kalisza, Kalisz 1962

Anders Paweł, Kalisz i okolice – przewodnik, Warszawa 1987

Kolańczyk Aneta, 100 lat Kościuszki, Kalisz 2005

Lewandowska-Kraftan B., Drzewa i Krzewy, Warszawa 1996

Kręcisz M. i In., Rozpoznawanie roślin i zwierząt – praktyczny przewodnik., Warszawa 2004

Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Ogrodnictwa, Zespół Rzeczoznawców, Ewidencja Parku Miejskiego w Kaliszu wraz z inwentaryzacją szczegółową, część I, opracowanie zespołowe, Warszawa, grudzień 1979, s.38.

Splitt Jerzy Aleksander, …Perłą jest park jego… - widoki dawnego parku kaliskiego, Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej, Kalisz 1998.

Lubański Andrzej, …Perłą jest park jego [w:] “Spotkania z zabytkami”,1983 nr 2, s.22-24

Kościelniak Władysław, Kalisz. Przewodnik, Kalisz 2005, s.220

Waligóra Janusz, Ratujmy parki wiejskie, Poznań 1992

http://pl/wikipedia.org/wiki/Kalisz

http://www.polskieszklaki.pl/park-miejski-w-kaliszu.htm

http://www,info.kalisz.pl/historia/park.html

http://www.stary.kalisz.pl/go_park.php

http://www.mbp.info.kalisz.pl/F1/040930park.htm

Uwagi

Infrastruktura: W parku jest dużo nowych, estetycznych ławek i miejsc wydzielonych dla odpoczynku, w tym dwa duże place zabaw dla dzieci. Przy głównych wejściach do parku znajdują się parkingi. Są również ścieżki rowerowe oraz aleje spacerowe. Część dróg jest wyasfaltowana i wybrukowana, a w przeważającej ilości drogi są gruntowe nieulepszone. Główne aleje w parku są oświetlone specjalnymi energooszczędnymi lampami. Obecne dwa punkty gastronomiczne w zupełności wystarczają, chociaż nie zawsze uprzyjemniają one odpoczynek, szczególnie gdy słychać z nich głośną i hałaśliwą “muzykę”.

Mocne strony parku: malownicze położenie, wielkość i wiele ciekawych zakątków sprawiają, że każdy znajdzie tu zaciszne miejsce dla siebie, przez cały rok.

Słabe strony parku: porównując skład gatunkowy roślinności, czy obecność urozmaiceń w postaci zabudowań, wodospadów, fontann, figur parkowych dawnego parku z dzisiejszym łatwo dostrzec smutną i kolosalną różnicę. Park, który jeszcze w początkach XX wieku uchodził za jeden z najpiękniejszych, niewiele zachował ze swej dawnej urody. Brak jest tablic informacyjnych, czytelnych opisów pomników przyrody. Jadąc rowerem przez park można się tylko domyślać, że jedziemy ścieżką rowerową, ponieważ oznaczenia są nieliczne i słabo czytelne.

Agata Agaciak Spacer kaliskim parkiem Miałam sen Szłam niepewnie, powoli Szlakiem z dywanu liści Wśród stacji królowej magnolii Nim ptaków płynną melodię Rozlałam w ścieżyn promienie Mknęły wiosny dębów Topoli dźwięczne jesienie Rozplecione wieńce róż W dumnym zastałam balecie Głóg nie chciał się wpleść W korale zdziwionej kobiecie Park szumiał i milczał Brzmiąc przechodził w ciszę By ułożyć symfonię W tle ze swym miastem Kaliszem Dam słowo to nie drzew żywica Lecz pełne podziwu łzy Otworzyłam oczy Jak pięknie móc przekraczać sny

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
II LO im. T. Kościuszki
ul. Szkolna 5
62-800 Kalisz
e-mail: 2lo@2lo.kalisz.pl
Opiekun grupy:
Małgorzata Kucharska 
Autorzy opisu:
uczniowie klasy 1c, 1f, 1g i 1h działający w ramach kółka biologicznego:
Grupa historyczno-dziennikarska: Agata Agaciak, Patrycja Twardowska, Natalia Zatoń, Edyta Owsiana, Michał Stodolny, Justyna Sobczak, Anna Włodarek, Katarzyna Koźlak, Justyna Modrzyńska.
Grupa geograficzno-biologiczna: Anna Janiszewska, Ewelina Juszko, Bartosz Koblański, Ewa Przybylska.
Grupa fotograficzo-plastyczna: Zachariasz Popiołek, Izabela Golanowska, Anna Darol, Marcin Baraniak, Igor Torbiarczyk.
Współpracujacy nauczyciele:
Podziękowania:
Serdecznie dziękujemy:
- za korektę i doradztwo merytoryczne: p. mgr Annie Werbińskiej oraz p. dr Gerardowi Kucharskiemu
- za udzielenie informacji oraz udostępnienie ewidencji Parku Miejskiego wraz z jego inwentaryzacją: pracownikom Wydziału Ochrony Środowiska i Rolnictwa Urzędu Miejskiego w Kaliszu m.in. p. Ewie Maciaszek, p. Anecie Ślepeckiej
- za pomoc w wyszukiwaniu wiadomości dotyczących parku: pracownikom Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Adama Asnyka w Kaliszu przy ul. Legionów 66.

Ładowanie danych ...