Biała Rawska położona jest w środkowej części Polski, dokładnie między Łodzią a Warszawą. Leży w dorzeczu rzeki Bzury i jej dopływu – rzeki Rawki, we wschodniej części województwa łódzkiego w powiecie rawskim, przy granicy z województwem mazowieckim.

Miasto usytuowane jest na Wysoczyźnie Rawskiej, w dolinie rzeki Białki. Gmina Biała Rawska charakteryzuje się ciekawymi walorami turystycznymi i krajobrazowymi. Niewątpliwym jej atutem jest nieskażone środowisko naturalne. Niepowtarzalny klimat tworzą rozległe tereny leśne, czyste wody w górnym biegu rzeki Białki i kompleksy wód otwartych. Liczne stawy rybne w okolicach Białej Rawskiej są wielką atrakcją dla wędkarzy oraz osób pragnących ciszy i spokoju. Szczególny urok nadają okolicy, kwitnące wiosną sady owocowe.

Na skraju Białej Rawskiej przy ulicy Wojska Polskiego, znajduje się niewielki park z zabytkowym drzewostanem. Zarząd nad parkiem sprawuje Gmina Biała Rawska. Park zajmuje obszar 1,5 ha. Został on założony przez Leszczyńskich w połowie XIX w.

Historia

Park posiada bardzo ciekawą i do dziś niewyjaśnioną przeszłość historyczną. Usytuowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie dwóch najstarszych i najważniejszych budowli w mieście. Pierwszą z nich jest późnogotycki kościół pod wezwaniem św. Wojciecha. Powstał on w XVI wieku na miejscu świątyni romańskiej, jednakże ulegał kilkakrotnemu przebudowywaniu, ostatnio w końcu XIX wieku. Prawdopodobnie w tym samym miejscu co kościół, znajdowała się pagoda pogańska.

Park od cmentarza kościelnego oddzielony jest zabytkowym murem z kamieni polnych, pochodzącym z połowy XIX w. Ogrodzenie kościelne na znacznym odcinku jest wspólne z ogrodzeniem parkowym. Współczesny wygląd muru różni się od pierwotnego. Jeszcze w latach 50. XX wieku istniała od strony parku furtka prowadząca do kościoła, obecnie jest ona zamurowana.

We wschodniej części parku znajduje się okazały pałac z połowy XIX wieku, nazywany również zameczkiem romantycznym, ze względu na styl w jakim powstał. Jest to obiekt zlokalizowany przy ul. Wojska Polskiego, na zboczu doliny rzeki Białki. Wzniesiony został w miejscu dawnej siedziby biskupiej z XVI wieku. Jego obecna bryła pochodzi z połowy wieku XIX. Został prawdopodobnie zaprojektowany przez włoskiego architekta Franciszka Marię Lanciego dla Aleksandra Leszczyńskiego - generała majora wojsk polskich.

Budynek zameczku jest murowany, otynkowany, parterowy, a w części – jednopiętrowy, podpiwniczony, ze strychami użytkowymi, usytuowany na różnych poziomach. Powstał na planie litery „L”. W rozczłonkowanej bryle budynku można wyróżnić dwie wieże: jedną okrągłą, drugą o rzucie kwadratowym, zwieńczoną gzymsem arkadowym. Komponowany był w duchu romantycznej willi włoskiej z motywami neogotyku i neorenesansu, nawiązującym do architektury średniowiecznych zamków. W obszernych piwnicach występują ciekawe sklepienia łukowe i krzyżowe.

Jak każde stare miejsce, także i park w Białej Rawskiej posiada swe tajemnice i legendy. Jedna z nich mówi o podziemnym przejściu z pałacu do pobliskiego kościoła, które miało służyć udającym się na msze dziedzicom dóbr Biała.

Wykopaliska archeologiczne mogą dokonać ciekawych odkryć, co pozwoli na poznanie wielu tajemnic skrywanych przez park, tym bardziej, że wzdłuż północnej granicy parku przebiegał od XIII wieku szlak handlowy, wiodący z Czerska do Łęczycy.

Pod koniec XIX wieku park z pałacem został zakupiony przez rodzinę Sułowskich, w posiadaniu których znajdował się do 1945 r. Po II wojnie światowej majątek znacjonalizowano i przejął go skarb państwa. Upaństwowienie przyczyniło się do dewastacji i znacznego zniszczenia zespołu pałacowo-parkowego.

Likwidacji uległa m. in. fontanna, znajdująca się pośrodku gazonu przed pałacem oraz staw, zamieniony na płytę taneczną. W roku 1996 pałac z częścią parku został zakupiony przez Jolantę Gos, w wyniku czego, park pałacowy został podzielony na dwie części. Większa jego część pozostała w rękach Urzędu Miasta i Gminy Biała Rawska.
Należy zaznaczyć, że teren parku jest wpisany do rejestru zabytków.

Przyroda

Florę parku stanowią głównie drzewa, krzewy i rośliny zielne. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż pięć drzew objęto ochroną prawną i uznano je za pomniki przyrody, są to: dwa modrzewie europejskie, dwa dęby szypułkowe i jesion wyniosły. Ponadto można tu znaleźć wiele gatunków drzew i krzewów spotykanych powszechnie w parkach, są to m. in.: kasztanowiec zwyczajny, modrzew europejski, dąb szypułkowy, lipa drobnolistna, brzoza brodawkowata, robinia akacjowa, wiąz górski, głóg jednoszyjkowy, jesion wyniosły, cis pospolity, śnieguliczka biała, jaśminowiec wonny.

Ścieżka

Trasa wycieczki
1. Cis pospolity.
2. Głóg jednoszyjkowy.
3. Dąb szypułkowy – pomnik przyrody.
4. Lipa drobnolistna.
5. Kasztanowce zwyczajne.
6. Jesion wyniosły – pomnik przyrody.
7. Modrzewie europejskie.
8. Modrzew europejski – ozdoba parku.

Zamysłem naszej ścieżki edukacyjnej będzie nie tylko zapoznanie młodzieży z niektórymi gatunkami drzew, ale również zwrócenie uwagi na rolę jaką drzewa odgrywały w życiu człowieka od niepamiętnych czasów.
Już od czasów prehistorycznych drzewa jawiły się człowiekowi jako coś osobliwego i niezwykłego. Ludzi z drzewami zawsze łączyły zarówno więzi mistyczne jak i biologiczne.

Święte drzewa i gaje znane były także w starożytnej Grecji, Indiach, w krajach Fenicjan, Celtów, Słowian.
[http://eduseek.interklasa.pl/artykuly/artykul/ida/1188/]
[www.klubgaja.pl]

1. Cis pospolity (Taxus baccata)
Spacer rozpoczynamy przy wejściu głównym do parku kierując się wiodącą w prawo ścieżką. Z lewej strony mijamy dorodne cisy. To nasz pierwszy przystanek.

Cisy to krzewy lub niewielkie drzewa. Bardzo gęsta, szeroka korona, często wielopniowa, jest wiecznie zielona. Roślina dwupienna. Igły są miękkie, spłaszczone i często łukowato wygięte, z wierzchu ciemnozielone, od spodu jaśniejsze. Układają się na gałązkach w dwóch szeregach i żyją do pięciu lat. O wiele, wiele dłużej żyje natomiast samo drzewo cisowe. Cis jest rośliną długowieczną, rośnie wolno i w efekcie może osiągać wiek liczony w tysiącach lat!

Cis pospolity w odróżnieniu od innych drzew iglastych nie wytwarza szyszek lecz nasiona pokryte czerwonawą, mięsistą osnówką. Dojrzałe, czarne nasiona ukryte są w bardzo charakterystycznych karminowych osnówkach z delikatnym woskowym nalotem. Tak wykształcone jadalne osnówki są elementem strategii rozprzestrzeniania się cisa. Słodkie, czerwone i kuszące przyciągają ptaki, które zjadając osnówki przenoszą jednocześnie nasiona na znaczne odległości (zjawisko to nosi nazwę endozoochorii).

Właściwości trujące cisa uczyniły z niego drzewo demoniczne, magiczne. Już w starożytnej Grecji był drzewem śmierci. W naszych zwyczajach ludowych przez długie stulecia tułały się pozostałości prastarych praktyk guślarskich, oparte na wierze w magiczną moc cisa; i tak poświęcone w dni Trzech Króli gałązki cisa mogły przegonić śmierć od chorego bydła, dym z palnych wilgotnych gałęzi cisa miał zabijać czarne koty, w które lubił wcielać się diabeł, cisowe kołeczki, używane do przybijania gontów na dachy, miały zabezpieczać dom przed uderzeniem pioruna. Zaś w całej Europie panowało przekonanie, że sen w cieniu cisa kończy się śmiercią.
Czy dawne wierzenia i przesądy mogą być prawdziwe?

Otóż we wszystkich częściach rośliny, oprócz osnówki, znajdują się duże ilości trujących związków, przede wszystkim taksyny. Zazwyczaj przypadkowe zatrucia dotyczą przede wszystkim układu krwionośnego i serca (spadek ciśnienia krwi, zaburzenia rytmu serca, migotanie komór). Zatrucia mogą okazać się śmiertelne, więc poszkodowany powinien znaleźć się jak najszybciej w szpitalu. Dlatego należy uważać na bawiące się wokół cisu dzieci.
[http://pl.wikipedia.org/wiki/Cis_pospolity]
[www.lonicera.hg.pl]
[www.jerzygrzesiak.pl]

2. Głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna)
Spacerujemy dalej boczną ścieżką, po prawej stronie widzimy niewysokie drzewka o gęstej koronie. Jest to głóg jednoszyjkowy. Najłatwiej go odróżnić po liściach. Liście głogu jednoszyjkowego mają 3-7 głęboko wciętych klap o zatokach sięgających często prawie do nerwu głównego, natomiast liście głogu dwuszyjkowego mają od 3 do 5 klap. Liście obu gatunków posiadają przylistki. Jest to gęsto rozgałęziony krzew, lub niskie drzewo o wysokości od 3 do 8 m. Kwiaty ma białe obupłciowe z jednym słupkiem (u dwuszyjkowego słupki mają po dwie szyjki). Zebrane w baldachogrona silnie pachną i są miododajne. Owoce kuliste, brunatno-czerwone. Dawniej w okresach głodu jego owoców używano w zastępstwie mąki. Do rozsiewania nasion przyczyniają się ptaki zjadające owoce. Liście, kwiaty i owoce używane są w medycynie. Występuje w zaroślach, lasach, ich skrajach i zrębach.

Zarówno kwiaty, jak i owoce głogu, były od dawien dawna stosowanym powszechnie lekiem ludowym. Nic tak ponoć nie pomagało na szumy w uszach (spowodowane zapewne niewłaściwym ciśnieniem krwi) jak napar z wysuszonych kwiatów głogu. A gdy się komuś serce “rozhuśtało ze zbytniej nerwacji, tak że już “cholery zapału” był bliski, wypijał szklanicę tego naparu, najlepiej z miodem, szedł spać i budził się innym człowiekiem. Owoce głogu podawano zaś “dzieciom o bladych buziach i niejadkom”, żeby pobudzić łaknienie i wywołać oznaki zdrowia – rumieńce.

Czy takie mikstury rzeczywiście mogły pomóc?
Zapewne. Owoce głogu zawierają dużo witaminy C. Właściwości lecznicze głogu bardzo chętnie wykorzystuje współczesna medycyna. Do jego działań i właściwości należą wzmocnienie serca, rozszerzenie i rozluźnienie naczyń wieńcowych i obwodowych, stąd jego zastosowanie w leczeniu schorzeń naczyń wieńcowych, niedomagań serca, nadciśnienia, arteriosklerozy.
[www.krzewy.pl]
[www.jerzygrzesiak.pl]
[Zielarstwo ilustrowany przewodnik – Non Shaw – Konemann]

3. Dąb szypułkowy (Quercus robur)
Tymczasem zbliżamy się do głównej alejki, aby zobaczyć dokładnie nasz kolejny obiekt musimy się odrobinę cofnąć. Naszym trzecim przystankiem jest piękny okaz dębu szypułkowego. To drzewo jest jednym z pięciu pomników przyrody w naszym parku, jego obwód wynosi blisko 3 m a wysokość 18 m.

Dąb szypułkowy (Quercus robur) jest podobny do dębu bezszypułkowego (Quercus petraea). Różni się przede wszystkim tym (stąd też nazwa), że żołędzie i kwiaty umieszczone są na szypułkach wyrastających z gałęzi, nie zaś jak w przypadku dębu bezszypułkowego, gdzie kwiatostan umieszczony jest bezpośrednio na gałęzi lub na bardzo niewielkiej szypułce, a owoce bezpośrednio na gałęzi. Inną cechą rozpoznawczą dębu szypułkowego są "uszka" na końcu blaszki liściowej przy ogonku (u drugiego gatunku blaszka liściowa kończy się klinowato), natomiast jego ogonek jest niewielki do 7 mm, a cały liść jest lekko asymetryczny.

Od najdawniejszych czasów dąb był drzewem świętym. Źródło tej świętości można upatrywać nie tylko w imponujących rozmiarach, ale także w jego mocy przyciągania piorunów i dawania ognia. Jest bohaterem wielu opowieści mitycznych, legend, baśni i przesądów. Magiczna moc dębów nie byłaby pełna, gdyby nie potrafiły wróżyć. I tak np. opadające wcześnie czerwone liście – wróżyły pożary, a utrzymywanie się zeschłych liści, aż do późnej wiosny wróżyło starcom w okolicy, że zostaną prapradziadkami.
[grzesiak.kei.pl]

4. Lipa drobnolistna (Tilia cordata)
Przejdźmy dalej aleją w kierunku pałacu. Po lewej stronie widzimy wiele okazów lipy drobnolistnej. To nasz kolejny przystanek.

Wysokie rozłożyste drzewo liściaste, obwód pnia osiąga kilka metrów. Kora ciemna. Korona gęsta, kopulasta i okrągława. Młode pędy nagie. Liście okrągławe, u szczytu zaostrzone, u nasady sercowate, od spodu sinozielone, z rudymi włoskami, o długim ogonku. Intensywnie pachnące kwiaty w liczbie 3-11 tworzą kwiatostan w kształcie baldaszka. Szypułka kwiatostanu zrośnięta jest z błoniastą, jasnozieloną, lancetowatą podsadką kwiatową, która stanowi aparat lotny do rozsiewania owocostanów. Owocem jest skórzasty, jednonasienny orzeszek, o cienkiej łupinie, o kształcie jajowatym, o długości do 8 mm.

W starożytnej Grecji lipa była symbolem czystości, niewinności i nadziei. Słowianie, gdy byli jeszcze poganami, uważali to drzewo za święte i czcili je. Miało chronić przed piorunami i złymi duchami. Przez nią bóstwa objawiały swą dobroć, łagodność, głęboki spokój i słodką szczodrość. Tradycja ta przeniknęła też do chrześcijaństwa, bo przydrożne kapliczki z Matką Boską wieszano najchętniej na lipach. Cień tego drzewa, nie uśmiercał ludzi pod nim śpiących tak, jak na przykład cień cisa – przeciwnie dawał im zdrowy odpoczynek, sny zaś wręcz prorocze. Lipa stanowiła często wykorzystywany motyw literacki. Najcudowniejsza z naszych lip, “lipa czarnoleska, na głos Jana czuła” jak pisał o niej nasz wieszcz Adam Mickiewicz, jak zauważył “alchemik słowa” Jan Parandowski, lipa “pachnąca u wrót polskiej literatury” kusi i zaprasza.

W medycynie ludowej stosowano kwiaty, liście i korę. Wywar z kwiatów był panaceum na wszelakie zmęczenie na tle nerwowym. Rzeczywiście kwiaty lipy zawierają liczne flawonoidy, olejek eteryczny, garbniki, śluzy, kwasy organiczne i inne związki. Zmniejszają one napięcie mięśni gładkich żołądka, pobudzają wydzielanie soku żołądkowego, wzmagają przepływ żółci do dwunastnicy i wydalanie moczu. Obniżają też napięcie układu nerwowego. Wewnętrznie napar z lipy jest wykorzystywany przy anginie i grypie jako środek napotny oraz przy chorobach nerek i pęcherza jako lek moczopędny i rozkurczający. Zewnętrznie wyciąg z kwiatów stosuje się do płukania gardła i do kąpieli przy nerwobólach i stanach zapalnych skóry jak również do rozjaśniania piegów.
[http://mpancz.webpark.pl/lipa.htm]
[http://tvp.pl/1728,20041202138340.strona]
[http://www.roslinylecznicze.prv.pl/]
[http://www.biology.pl/arl/species.htm?oid=68183]

5. Kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum)
Teraz skierujemy się w alejkę, która poprowadzi nas poprzez kompleks kasztanowców.

Drzewo to ma gładką, szarobrunatną korę. Korona, gęsta, owalna, szeroka. Liście naprzeciwległe, 5-7 – dłoniasto złożone, o liściach siedzących, długości do 25 cm, odwrotnie jajowatych, u nasady zwężających się klinowato, nierównomiernie piłkowanych. Kwiaty są obupłciowe, białe z żółto-czerwonymi plamami, 2-3 cm, zebrane w wyprostowane, stożkowate, gęste wiechy, wysokości 20-30 cm. Owoce są to zielone kolczaste torebki, do 6 cm średnicy, zawierające 1-3 lśniące, brązowe nasiona z jasną plamą zwane kasztanami.

Kasztanowce były drzewami chętnie wykorzystywanymi w ogrodach przy królewskich i pańskich dworach. Może dlatego, że drzewo to często rosło w sąsiedztwie kościołów, nie oplotły „kaśtańców” szatańskie moce magiczne. Sąsiadujący z parkiem kościół również otoczony jest szpalerem tych wspaniałych drzew.

Kilka lat temu na nasze kasztanowce uderzyły hordy groźnego szkodnika, który nie znając granic opanował nasz kraj, jak i całą niemal Europę. W krótkim czasie stał się on najbardziej medialnym owadem Europy od czasów sławetnej stonki ziemniaczanej. Poczwarki zimują w opadłych liściach kasztanowców. Pierwsze dorosłe osobniki pojawiają się pod koniec kwietnia. Jaja składane są pojedynczo wzdłuż głównego unerwienia liści. Larwy pierwszego stadium wgryzają się do wnętrza blaszki liściowej, gdzie odbywa się ich dalszy rozwój. Żerowiska owada (nazywane minami) osiągają długość 3-4 cm; są łatwo rozpoznawalne po beżowo-brązowym zabarwieniu liścia. Dorosłe gąsienice przepoczwarzają się we wnętrzu miny. Jeden liść może mieć nawet 700 min. Silnie opanowane liście opadają. Drzewa opanowane przez szrotówka kasztanowcowiaczka wydają jesienią nowe kwiaty, które jednak w naszych warunkach klimatycznych nie mają szans na wydanie owoców, co więcej, powtórne kwitnienie osłabia drzewa tak, że zimą są one słabe i często przemarzają. W Polsce szkodnik ten rozwija zwykle od 3 do 4 pokoleń w ciągu roku.

Kasztanowiec wzmacnia naczynka. Surowcem do produkcji leków i kosmetyków są liście, kwiaty i owoce. Odkryto w nich escynę, która potrafi uszczelniać ściany naczyń krwionośnych i zmniejszać obrzęki. Ekstrakt z kasztanowca pobudza mikrokrążenie, usuwa nadmiar wody nagromadzonej w tkankach, działa drenująco.
[http://www.drzewapolski.pl/Drzewa/Kasztanowiec/Kasztanowiec.html]
[http://szrotowek.geolas.net/index.php?nr=o_szrotowku]

6. Jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.)
Idąc dalej alejką po lewej stronie z łatwością zauważymy dorodne drzewo. Jest to kolejny pomnik przyrody – jesion wyniosły. Obwód pnia wynosi 2,85 a jego wysokość 21 m.

Jesion ze względu na osiągalną wysokość, która wynosi od 10 do nawet 40 m, należy do najwyższych krajowych drzew. Korona u młodych drzew jest bardzo luźna, z dość stromo wzniesionymi konarami. Natomiast u starszych drzew jest bardzo wysoko sklepiona, a przy tym jednak mało zwarta i nieco nieregularna przy okrągławym zarysie. Jest najszersza w strefie szczytu, a niżej dosyć wąska. Gałęzie wznoszą się prosto w górę lub promieniście odchodzą, wyrastając także w dolnej części pnia, który jest przeważnie dosyć prosty. Liście naprzeciwległe, duże, na długich szypułkach, złożone z 9-15, zwykle z 11 siedzących, podłużnie jajowatych, zaostrzonych, nierówno piłkowanych listków; z wierzchu ciemnozielone; od spodu jaśniejsze, owłosione tylko na nerwie głównym.
Kwiaty są niepozorne, jedno- lub obupłciowe, jedno- lub dwupienne. Rozwijają się przed liśćmi. Owoce podłużne, żółtobrązowe, spłaszczone, nagie orzeszki, zwykle jednonasienne, zebrane w zwisające wiechy. Nasiona podłużne, zaostrzone, ciemnobrązowe, matowe z podłużnymi paskami. Dojrzewają we wrześniu i październiku, opadają zaś przez całą zimę aż do wiosny.

To wspaniałe drzewo występuje w wielu mitach starożytnych ludów, a wszędzie jest albo samym bogiem, albo pomocnikiem boga. Drzewo to posiadało również właściwości magiczne, ponoć pochowany w jesionowej trumnie zmarły osiągał od razu wieczny spokój i nie błąkał się po świecie w postaci ducha.

Wyciągi z kory i z liści działają silnie napotnie, odtruwająco, przeciwreumatycznie, odkażająco, wzmacniająco, uspokajająco, uszczelniają i wzmacniają naczyńka krwionośne. Stąd znalazł zastosowanie przy leczeniu chorób wrzodowych, nieżytów jelit i żołądka, ostrej biegunki (kora), zaburzeń trawienia, pękania i przepuszczalności naczyń krwionośnych (liście), zaburzeń krążenia mózgowego i obwodowego, żylaków, gorączek, reumatyzmu.
[http://www.atlas-roslin.com/jesion_wyniosly.html]
[http://free.of.pl/k/kolarzem/jesionwyn.html]

7. Modrzew europejski (Larix decidua)
Teraz kierujemy się w kierunku 6 wspaniałych modrzewi, z których jeden jest również pomnikiem przyrody.

Modrzew europejski jest to jedyne nasze drzewo iglaste, które zrzuca liście na zimę. Liście modrzewia to miękkie igły, o długości 2 – 3 cm, jasnozielone wiosną, później ciemniejące. Jesienią żółkną i opadają. Modrzew jest wiatropylny, jednopienny, kwitnie jednocześnie z rozwojem igieł, w kwietniu lub na początku maja. Kwiaty męskie są siarkowożółte, wyrastają wyłącznie na krótkopędach, ustawione zawsze do dołu, żeńskie szyszkokształtne, zawsze skierowane do góry. Szyszki są zmienne, od okrągławych do wydłużonych około 4 cm długich. Jest najbardziej światłożądnym spośród naszych drzew iglastych, gatunkiem jednopiennym, wiatropylnym. Może dorastać do 50 m wysokości, żyje około 500 lat.

Podziwiany przez nas okaz ma obwód pnia 3 m i wysokość 25 m. W zwyczajach weselnych, żniwiarskich i pasterskich, modrzew występuje zawsze w okolicznościach przyjemnych, jako symbol dobrej odnowy, młodości i urody życia a także trwałości. W upalne dni wydziela obficie, płynną, przeźroczystą żywicę. Żywicę tę stosowano w medycynie ludowej do gojenia ran pochodzących z odmrożeń.
[http://www.wigry.win.pl/jeziora/dr2_pl.htm]

8. Modrzew europejski (Larix decidua) – ozdoba parku
A teraz pójdziemy w kierunku pałacu. Tam rośnie niezwykle okazały modrzew europejski o obwodzie pnia 3,6 m i wysokości 17 m. To wspaniałe, lekko pochylone drzewo bardzo dobrze komponuje się z romantycznym pałacem. Został on również uznany za pomnik przyrody. Tutaj też chcielibyśmy podsumować naszą ścieżkę słowami Włodzimierza Ścisłowskiego:

“Dzień dobry, drzewa, polskie drzewa!
Wiatr wam ballady swoje śpiewa
i rozczesuje wasze liście,
co w oczach mienią się srebrzyście.
Dzień dobry, drzewa, polskie drzewa!
Wiosenna poi was ulewa,
a potem grzeje ciepłe słońce
i słychać znów słowików koncert.
Dzień dobry, drzewa, polskie drzewa!
Już was niejeden wiersz opiewał!
Pod lipą siedział Kochanowski
i poszum liści zmieniał w głoski!
Dzień dobry, drzewa, polskie drzewa!
Wiosna was szczodrze przyodziewa
i trwacie tak na naszej ziemi
na przemian w bieli i w zieleni!”

Patrząc na ten okaz modrzewia europejskiego widzimy twór przyrody ożywionej, o szczególnej wartości naukowej, wychowawczej, dydaktycznej, estetyczno-krajobrazowej a nawet historyczno-pamiątkowej, odznaczający się indywidualnymi cechami, które wyróżniają go spośród innych podobnych tworów. Jest idealnym przykładem, wszystkiego tego, co symbolizuje sobą pomnik przyrody.

Bibliografia

• Ziółkowska M., Gawędy o drzewach, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warzawa 1983
   


• Godet J.D., Przewodnik do rozpoznawania drzew i krzewów, DELTA
   


• Przewodnik do rozpoznawania roślin i zwierząt na wycieczce, Warszawa 2000
   


• Górnicka J., Apteka Natury, Agencja Wydawnicza Jerzy Mostkowski, Warszawa
   


• Shaw N., Zielarstwo – ilustrowany przewodnik, Warszawa
   


• http://www.lonicera.hg.pl
   

Uwagi

Park znajduje się w odległości 300 m od przystanku autobusowego. Na jego terenie znajduje się płyta taneczna, oraz ławki, kabiny WC a także plac zabaw. Spacerując po parku można udać się do kawiarni, która znajduje się w piwnicach pałacu. Oryginalne, odrestaurowane wnętrze pozostawia niezapomniane przeżycia.

Do mocnych stron parku można zaliczyć nie tylko, że jest miejscem odbywania się ważnych uroczystości dla społeczności lokalnej, takich jak: dożynki, karnawał sadów, Dni Białej, miejscem odbywania się mszy polowych, wystaw i dyskotek, ale również jest bardzo ważnym elementem codziennego życia mieszkańców Białej. Dla matek z dziećmi jest miejscem spacerów, dla dzieci – miejscem zabawy, a dla młodzieży szkolnej miejscem edukacji przyrodniczej.

W najbliższym czasie Urząd Miasta i Gminy w Białej Rawskiej wystąpi do Urzędu Wojewódzkiego o zdjęcie ochrony z pomnika przyrody (jednego z dębów szypułkowych), ze względu na to, że prawie całe drzewo jest w stanie zamierającym i zagraża bezpieczeństwu ludzi.

Autorzy

Autorem pierwotnej wersji opisu parku powstałej w ramach projektu "Parki i ogrody oczami młodzieży" jest:
Gimnazjum im. A. Mickiewicza
ul. Mickiewicza 24
96-230 Biała Rawska
e-mail: gimnazjum@bialarawska.rawa-maz.pl
Opiekun grupy:
Janina Pietrzak 
Autorzy opisu:
mgr Janina Pietrzak, mgr Mirosław Malinowski, mgr Anna Bańkowska oraz członkowie Szkolnego Koła Ligi Ochrony Przyrody i Koła Ekologicznego.
Podziękowania:
Składamy podziękowania Urzędowi Miasta Biała Rawska za pomoc w opracowaniu informacji dotyczących parku miejskiego i udostępnieniu wielu materiałów źródłowych.

Ładowanie danych ...